Ruh Eşi Üzerine

Erkeklerin ilişki için mantalitesini bir yazınızda şöyle açıklamıştınız : "Erkek ilişkiye muhtaç olduğunu belli etmeyecek, evliliği de gittiği yere kadar götürecek, gitmediği yerde boşanacak." Şimdi burada sorum şu : Erkek, ne zaman ilişkinin bitmemesi için kendine yatırım haricinde -onu yapması gerekiyor zaten- bir şeyler yapması gerekiyor? Mesela ilişkiyi çocuklar için sürdürme işini yapmalı mı? Yahut yatırım yaptığı birisiyle ilişkisi bitmesin diye ne kadar çırpınmalı? Yahut çırpınmamalı ve oluruna mı bırakmalı?

İlişki için çabalayan bitmemesi için davranan, ilişkiyi isteyen kadın mı olmalıdır? 

Cıvıtık selam.

24 yaşındayım. Lafı uzatmadan direkt konuya gireceğim, erkek arkadaşımın bazı konularda yetersiz olduğunu hissediyorum. Ben oldukça sosyal olmaya çalışan, arkadaşlarına karşı vefalı ve ilgili biriyim. Farklı insanlarla sohbet etmeyi çok severim, yeni şeyler öğrenmeye ve araştırmaya açığımdır. Ama o bunlara ilgi duymuyor. Hayali memur hayatı gibi yaşamak. İngilizce öğrenmeyi bile gereksiz görüyor. İçedönük ve asosyal biri. Kendisi de bunun farkında ama ya değiştirmeye gücü yetmiyor ya da o kadar da istemiyor. 

Sosyal olmaya çalışmama rağmen bazen çekingenlik de hissediyorum ve bu özelliğimi kırmaya çalışıyorum. Belki de bu sebeple ondaki çekingenlik beni bu kadar rahatsız ediyor. Ama o sanki sohbeti uzatmayı bilmiyor direkt. Çekingenlikten ziyade konuşkan olmamak da olabilir ondaki sorun. Bu da beni rahatsız etmeye başladı gittikçe. Konuşmayı uzatmak ne kadar zor olabilir ki? Soru sor işte, detaya in. Ama adamda merak az bence. Hiçbir şeye karşı öğrenme arzusu yok sanki. Evde takılsın dursun ona göre en güzel plan bu. 

Dışarıya gezmeye gidiyoruz mesela, ineceğimiz durağı bile sormuyor. Ben "hadi iniyoruz" demesem belki de durağı geçeceğiz sormayacak bile. Beynini emanet etmeyi seviyor çünkü. Bir ülkeye rota oluşturup gezmektense tur ile gitmek daha kolay onun için. Çünkü kendini yormak istemiyor. Bu beni çok gıcık ediyor. 

E kızım madem bunları döşüyorsun ne diye sevgilisin bu çocukla diye soracaksın. Çünkü hayatımda ikinci defa düzgün bir ilişkinin içinde olduğumu hissediyorum(İlkinden aşağıda bahsedeceğim). Üstte anlattığım erkek arkadaşıma "Yulaf" diyelim. Yulafın ilişkinin başında da böyle olacağını biliyor ve tahmin ediyordum. Ama ilgiye, sevgiye, yakışıklı bir erkek tarafından güzel bulunmaya o kadar ihtiyacım vardı ki bunları görmezden geldim. Kendime kanıtlamam gerekiyordu sevilebileceğimi çünkü küçüklükten üniversitenin sonuna kadar kendimi istenmeyen kız gibi hissettim. Ayrıca cinsellik de yaşamak istiyordum ve ilk kez onunla yaşadık. Gerçi ben Yulafın beni ben olduğum için değil de kendisi ilişki yapmak istediği için benimle beraber olduğunu düşünüyorum bazen. Dating sitesinden tanıştık ve düzgün/ilişki isteyen bir kızdım oradaki diğerlerine kıyasla. O ayrı bir konu. Yine de Yulafın hakkını yiyemem, ilgili alakalı davranmaya çalışıyor. 

Belki de bütün bunların sebebi Yulaftan önceki erkek arkadaşım ile (Fıstık diyelim) kısa süreli bir ilişkimiz olmasına rağmen hissettiğim çok yoğun duygulardır. Fıstık çok sosyal, birçok arkadaşı olan, kitap okumayı çok seven, kültürlü, ilgili, ciddi ilişki düşünen, yaşama sevinci olan biriydi. Onun evleneceğim kişi olduğunu düşünüyordum hatta (şuan hızlı karar vermenin anlamsız olduğunun farkındayım) o zamanlar benim için rüya gibiydi, tam olarak istediğim insanı bulmuş gibi hissediyordum. Fıstık da benimle aynı duyguları paylaşıyordu, "diğer ilişkilerimde hep bir ama vardı, sende hiç yok" diyordu ilişkinin başında. Gel gör ki zamanla bizim aramızda da problemler olmaya başladı, Fıstık hassasiyetleri fazla bir insandı, kafasındaki karaktere uymadığım her noktada kırılmaya başladık. Kendim gibi davrandığım zaman onun gözüne batıyordum sanki. Ayrıldıktan sonra 1.5 yıl onu unutmaya ve başkalarıyla konuşmaya çalıştım. Sonra da Yulaf çıktı zaten karşıma. Eh, önceki kadar iyi bir seçenek değildi ama en azından idare ederdi. Karpuz seçer gibi yorum yaptığımın farkındayım ve asıl sorunum da bu zaten.

Bunları konuyu ve benim düşünce yapımı anlaman için yazdım. Şimdi asıl soruna geleyim. Ben böyle bir insan olmak istemiyorum Cıvıtık. Maneviyata önem veren biri olmak istiyorum.  İlişkim olmadığı zaman kendimi değersiz hissetmekten yoruldum. İlişkisi olan insan tamdır, olmayan eksiktir bana göre. Ayrıca hayatımda olan adamı yetersiz hissettirmek beni üzüyor ama bir yandan da onu değiştirmek istiyorum. Bunun sebebi nedir? Nasıl düzeltebilirim? 

Çalışıyorum, ilgi alanlarım var, eskiden olduğu gibi tek derdim ilişkimin olması değil. İlişki yapmak sorunları çözmüyormuş zaten. Şimdiden teşekkür ediyorum.

 Merhaba, bu blogu yeni keşfettim ve bu tür konular üzerine araştırma yapan 17 yaşındaki erkek bir ergen olarak bu blogu takdir ettiğimi söylemeliyim. Bugüne kadar hiçbir feminist görüşün veya blackpill, redpill gibi toplulukların görüşlerine katılmadım; zira hepsinde bir hayali düşman yaratma, hayatın nasıl yaşanması gerektiğiyle ilgili bir nutuk çekme ve insanı yanlış bir şekilde tek tipleştirme vardı. Bu blogun insan doğasının gerçeklerini kabullenmesiyle birlikte onu net bir şekli olan kısıtlayıcı çelik bir kutu olarak görmek yerine esneyebilen ve kopan, zamanla şekil değiştiren bir oyun hamuru olarak görmesi hoşuma gidiyor.

 17 yaşında olduğum için bu yazılarla empati kurmam erken konuşmam anlamına mı gelir bilmesem de, yine de hikayemi paylaşmak istiyorum. Sizin deneyimlerinize ve bilgi birikiminize güvendiğim için, en kötü ihtimalle ergenlikte kurulan ilişkilerin, hormonal dengesizlikler ve benlik inşasının tamamlanmamasıyla nasıl bir ilişkisi olduğuna dair aydınlatıcı bir cevap alabilirim diye düşünüyorum.

 Hayat hikayemi uzun uzun anlatmama gerek yok diye düşünüyorum, fakat karakterimin ve hayatımın şekillenmesinde önemli rol oynamış olayları ve şartları anlatacağım. 

 Çocuk yaşta babamı kaybettim. Bunun üzerine annem depresyona girdi, ve maddi durumumuz kötüleşti. Çocuk olduğum için maddi durumumuz veya babamın yokluğu beni duygusal açıdan pek mutsuz etmedi. Yani evet, ağladım, ettim ama bunu unutmam ve hayatıma devam etmem çok kolay oldu. Bunun hayatımda asıl yol açtığı sıkıntı ise annemin depresyona girdikten sonra her şeyi boşlaması, ve beni ihmal etmesi oldu. Anneme hiçbir derdimi anlatamazdım, annem de benim neler yaşadığımı, neleri sevdiğimi vs. bilmezdi. Bu hep böyle oldu ve hala böyle. Derdimi anlatmaya başlasam, annem hemen kendi hayatının benimkinden daha kötü olduğunu söylemeye başlar, ne kadar acı çektiğini falan söylerdi. Ben de annemi teselli etmeye çalışırdım. Bu benim duygularını içe atan bir çocuk olmama, ve ergenlik yaşlarımda da ruh sağlığı kötü kızlara çekilmeme neden oldu. White Knight sendromu yaşıyorum kısacası.

 Burayı çok detaylı anlatmayacağım, fakat içimde hep bir yetersizlik ve kendini kanıtlama hissi vardı. Aslında bu her insanda var, ve bir güç sürecinden geçerek bunu aşıyorlar. Ben ise bu hissimle başa çıkabilmek için ergenliğimin başlarında başkalarını zorbalamaya, insanlarla dalga geçmeye başladım. Bu, bana kendimi güçlü ve üstün hissettiriyordu. Bunun bedelini ise lise yıllarımda ödedim. Ortaokul yıllarım boyunca kendi duygularımdan kaçındım, ve kendimi geliştirmek istediğim belirli alanlar olmasına rağmen vaktimi boşa harcadım ve istediğim gelişimi elde edemedim. Lise yıllarımın başında bunu fark etmem, yıllardır baskıladığım özgüvensizliğimin açığa çıkmasına ve majör depresyon yaşayıp sosyal izolasyona girmeme sebep olacaktı.

 Lise yıllarım, birçok insanın aksine, hayatımın en kötü yıllarıydı. Ben ortaokul son sınıfa giderken karantina başladı, ve 10.sınıfa kadar devam etti. Bu 2 yıllık süreçte, karantina içinde kendimle yalnız kaldığımdan, istemeden de olsa kendi kendimi sorgulamaya başladım. Bunca zamandır yaptığım kötülükler, kendi pisliğimden kaçınma amaçlıymış. Sandığım kadar iyi bir insan olmadığımı, yalnızlık ve sevgisizlikle birlikte gerçekte değerli bir insan olmadığımı fark edince, kendimi bir umutsuzluk girdabında buldum. Majör depresyon, kronik baş ağrısı, aşağılık kompleksi gibi duyguları çok yoğun bir şekilde yaşamaya başladım.

 Lise yıllarımın başında ise, internet üzerinden, aşk denir veya denmez fakat bir kişiye ilgi duymaya başladım. Bu kişi ortak zevkleri paylaştığımız, benzer yaşam tarzlarına sahip olduğumuz benle yaşıt bir kızdı. İlk tanıştığımızda bunları bilmesem de, zaman içinde kendisinin psikolojik olarak sorunlu biri olduğunu öğrendim, ve o zamanlar sebebini anlayamasam da bu yönünü keşfetmemle birlikte ondan hoşlantı duymaya başladım. Ailevi problemleri olduğunda, yapamadığı bir şeye üzüldüğünde, geçmişiyle ilgili üzücü detayların yasını tuttuğunda, sürekli onun yanında oluyor ve teselli ediyordum. Bir süre sonra resmen "simp" olmuş, tüm ödevlerine ve projelerine yardımcı olmaya başlamıştım.

 Tabii ki anlaşılacağı üzere, aramızdaki ilişki zamanla yerini oldukça sağlıksız bir takıntıya bıraktı. Onun hayatındaki belirli sorunları çözmesine yardımcı olmama, ve her kötü anında yanında bulunmama rağmen (sanaldan tabii ki :p yanlış anlaşılmasın, hormonların tavan yaptığı yaşlarda böyle bir şeyin karşılığını almayı zaten hiç beklemiyorum ama yetişkin olsaydık bile bunun çok sağlıksız ve saçma olduğu apaçık ortada, o yüzden suçlamıyorum) zamanla aramız açılmaya başladı. Bunun olduğu zamanlarda karantina bitmiş ve 10.sınıf başlamıştı, fakat artık ben onu takıntılı bir şekilde seviyordum. Seviyordum denebilir mi tartışılır tabii, fakat hislerim samimiydi.

 Her ne kadar ona derdimi anlatmasam da, benim de ruh sağlığı açısından dipte olduğum zamanlardı. Dış görünüşümden mi, başka bir şeyden mi bilmiyorum fakat bazı kızlar benimle konuşmaya çalışıyor, neleri seversin tarzında klasik tanışma soruları soruyorlardı. Tabii ki bu flört değil arkadaş edinme amacıyla yapılıyor da olabilirdi, fakat erkekler kızlar kadar yanıma gelmiyordu, ben de bunu garip bulduğum için bu şekilde yorumlamıştım. Ancak o durumdayken, ailesine gereksiz trip atan bir çocuk gibi insanları tersliyor, diğer kızlarla konuştuğum zaman kendimi sevdiğim kişiye ihanet ediyormuş gibi hissediyordum. İntiharın eşinde olduğum zamanlarda bununla başa çıkamadığımdan, açığa geçtim.

 Sanırım gereksiz fazla detay veriyorum, özür dilerim. Biraz da içimi dökmek için kullanıyorum bu yorum kısmını. Her neyse, bu açığa geçtiğim süre içinde bu kızla tekrardan samimileşmeyi başardım, fakat kendisi beni online psikolog olarak kullanmaya başlamıştı artık. Çocukluğumda olduğu gibi, o da benimle ilgili doğru düzgün bir detay bilmez iken ben onun hayatıyla ilgili her şeyi biliyordum. Sevgili falan da olmadık yani, ama hesaplarının şifreleri vardı bende. Bu bir süre böyle devam etti.

 Belirli bi zaman sonra aniden beni ghostlamaya başladı, bu da benim takıntımı en son noktaya çıkardı. İlk bir hafta stalklamayıp sabrettim, fakat sonrasında her gün her fırsatta sosyal medya hesaplarını stalklıyor, gönderilerini ilk gören ben oluyordum fakat özelden yazmak haricinde etkileşime geçmiyordum. 

 Artık çok uzatmayacağım, iyice takıntı yaptım. Kendisi benimle bir süre sonra tekrar konuştu, birkaç konuda yardım aldı, ve beni tekrar ghostladı. 4 ay boyunca mesaj bekledim. Evet, bekledim. Yine benimle 1-2 hafta konuştu, tekrar konuştuğumuz için çok mutlu olmuştum, sonra yine ghostlandım. Tabii herkesin sabrı bir yere kadar, benim kadar simp birisinin bile sabrı bir noktada tükeniyor. Aynı zamanda ilaç terapisine başladığım için özgüvenim biraz yerine gelmişti, o yüzden başlarım böyle işe deyip her yerden engelledim. Tabii, takıntım sona er(e)medi çünkü birkaç talihsizlik yaşadım, ve hatta ilaç terapisini aniden bıraktım. Bunun üzerine yalnızlık, sosyal izolasyon, eski zamanları özleme gibi şeyler gelince onu tekrar stalklamaya başladım. 1 yıl boyunca onu stalklayıp iletişim kuramadığım bir döngüye girdim. Bu döngüden çıkana kadar 11.sınıf bitti zaten. Şu an bu takıntımı tamamıyla aştım, fakat lise yıllarımın tamamı bu şekilde geçti. Bu arada yanlış anlaşılmasın, ruh sağlığım iyi bir durumda olmasa da sosyal becerilerim hiçbir zaman kötü olmadı. Sadece dışarıdayken kafamın içindeki çılgınlığı durduramıyordum. Aynı zamanda, açığa geçmenin bana akademik açıdan iyi faydaları olduğu için pişman olduğumu söyleyemem. 

 Kısacası Cıvıtık Hanım, lise yıllarımı akıl hastalıklarıyla ve boş bir takıntıyla heba ettim. Kadınlarla iletişim kurma, insanlarla iletişim kurma gibi konularda sorun yaşamasam da artık ilişkilerden çok korkuyorum. Terk edilmekten, sevilmemekten korkuyorum. Aşk böyle bir şey olsa da, sevdiğim kadının eline silah verip kalbime doğrultmasını sağladıktan sonra tetiği çekmemesi için dua etmek çok ağır geliyor. Belki bu laflarım yaşıma göre büyüktür fakat yetişkinlerde de bunun aksini görmedim.  

 Kendi içimde tam olarak çözümleyemediğim, bir türlü kendimi ikna edemediğim nadir konulardan biri de bu olsa gerek. Hayatımın geri kalanında nasıl bir yol izlemeliyim? Neleri feda etmeli, nelerden ödün vermeliyim? Nelerden vazgeçmeli, neleri istemeliyim? Tek gecelik ilişkileri, daldan dala atlamayı, gönül eğlendirmeyi seven ve arzulayan biri olmadım hiçbir zaman. Yaşadıklarım için karşımdakileri de suçlamıyorum, onların da kendi sorunları ve arzuları vardı ne de olsa.  Çocuk yapmayı da istemiyorum. Tek istediğim benimle benzer arzulara sahip, beni hiçbir zaman bırakmayacak bir eş.

 Nefes alsın yeter kafasında biri değilim, benim de kırmızı çizgilerim ve kriterlerim var. Ömür boyu yanımda olacak birini aradığımdan, ve güzellik geçici olduğundan, dış görünüşünü fazla önemsemiyorum fakat benimle benzer bir yaşam tarzı sürmesi (çocuksuz, içedönük yaşam) önemli. Onun dışında ilginç biri olması, kendini adamak istediği ilgi alanlarının olması gibi şeyler de önemli.  Fakat, bu kriterleri karşılayan kadınlar da sosyal ortamlarda kendilerini pek göstermiyorlar, ve Tinder gibi uygulamaların da nasıl olduğunu biliyoruz. Ayrıca ben de sevgisiz büyümüş, ve muhtemelen bu tür bir ilgi gördüğüm/gösterdiğim zaman yine aynı şeyleri yapacak biriyim. Geleneksel cinsiyet rollerinin aksine ev temizliği, yemek yapmak gibi şeyleri bile üstlenmek istiyorum hatta. Sizce kriterlerimi değiştirmeli miyim, yoksa ömür boyu yalnız olmayı kabullenmeli miyim? Geçmişte yaşadığım şeyler ve büyüme şeklim bugün bile çekim duyduğum kadın tipini şekillendiriyor. Bu konuda oldukça umutsuz hissediyorum açıkçası. 

Cıvıtık abla selamlar umarım günün güzel geçiyodur. Arkadaş grubumdan bir kızı çok beğeniyodum uzatmaya gerek olmadığını düşünerek içimden geçenler derinleşmeden söylemek istedim. Bana şöyle bir cevap verdi : Hic beklemediğim bi cevap oldu. Daha çok kısa zaman önce iş yerinden bi arkadaşımla aynı olayı yaşadım. Artık kime nasıl davranmam gerektiğini şaşırıyorum. Bu olaylar beni cok geriyo ve daha onun gerginliğini atlatamamışken hiç beklemediğim bi anda böyle bi şeyle karşılaşınca ne denir bilemiyorum. Normalde kimseye bunu söylemem ve bu kadar uzun açıklama da yapmam ama sana gerçekten değer veriyorum. Bu tarz şeylerle ilgili içimde hep bi korku var ve bunu aşamıyorum. Yani kim olursa olsun benim cevabım hep olumsuz oluyo, bunun kişiyle bi ilgisi yok. Dolayısıyla seninle de bi ilgisi yok. Seni kırmak ya da üzmek de hiç istemiyorum. Seninle arkadaş olarak kalmak isterim ama bu doğru olur mu ya da sen nasıl istersin orasını bilemiyorum

bu noktadan sonra beklemeyi mantıklı bulmadım ama sağdan sola atlayan bi adam gibi gözükmekte istemedim. Önüme bakıp hayatıma devam etmeyi daha doğru buldum öyle de yaptım sence aldığım tavır doğru mu? Biraz uzun oldu kusura bakma 

Abla merhaba, ben 8 aylık ilişkimi bitirmek durumunda kaldım.

Neden ayrıldık? Aslında tek bir sebebi yok. Tartışırken bana hakaret etmişti ağırıma gitti affedemeyeceğimi biliyordum ama zor bir süreçten geçiyordum (ameliyat olmuştum) ve süreçte yanımda durmasına izin verdikten sonra da başka tartışmalar oldu ve ben bitirdim. 

Şimdi yeni ayrıldım ve direkt birilerinin arayışına girmedim fakat ben ilerde mutlu çekirdeki bir ailem olsun bebişlerim olsun istiyorum ve düzgün bir koca istiyorum yaşım 22.

Bunların yanında tabi ki iyi bir iş ve kariyer yapmam gerektiğini de biliyorum. Şu anda hala ünide okuyorum son senem. Güzel bir bölümüm var işsiz kalma ihtimalim çok az.

Asıl meseleme geleyim üstte de belirttiğim gibi ilerde evlenmek istiyorum fakat bu yaşlarda bir sevgili bulamazsam geç kalmış gibi hissedeceğim sanırım o yüzden endişe duyuyorum.

Kendimden bahsedeyim, ben kız lisesinde okudum ve açıkçası lise aşkım falan olmadı. Çok sosyal bir ortam da edinemedim yani liseden sonra dağıldık zaten kızlarla. Erkek çevrem de hiç yoktur. Şu anda yalnızca üniden bir arkadaş çevrem var 3-4 kişilik. Onun haricinde bi çevrem yok ortamdan ortama girmiyorum ev kuşuyumdur ama sosyal ortamları seviyorum tanıdıkla falan girince.

Üni bittikten sonra iş hayatımda da sosyal bir ortam yakalayabilirim gibi hissediyorum ama eğer orda da yakalayamazsam ben nerde yeni insanlarla tanışıp kendimi gösterebilirim bilmiyorum. Aklıma kurslar geliyor fakat ingilizce kursuna daha sonra gitmeyi planlıyorum hayat ne getirir bilmem ama hayırlısı...

Şu anda sorun ettiğim şey, ben instagramda çok takılmam instadaki takipçilerim arkadaş çevrem toplasan 10 kişi ve oradan kimseyle konuşup flört etme ihtimalim yok. Zaten twitterım da aynı. Millet instadan tanışıp görüşüp buluşmalar ayarlıyor ben hayatımda hiç öyle şeyler yapmadım nasıl yapılır bilmiyorum da. Bunu öğrenmem mi gerekir acaba... yani flörtözümdür sohbetim sarar ama napayım bilmiyorum. Bunları şu an yapacağım için anlatmıyorum bu arada en az 6-7 ay sonra tamamen kafadan silmiş olurum gibi geliyor. Şu anda sadece kafayı toparladıktan sonra düzgün birini bulup ilişki yaşamak çok mantıklı geliyor. Okulum bitmiş olacak, işim olacak bir de eşim olsun istiyorum. Geç kalıp geç bir vakitte evlenmek istemiyorum ama doğru kişiyi de hemen nasıl bulur ki insan? Kafam böyle karışık biraz. Öneri verebilir misin :') 

Merhaba,

Benim bu ilişki konularında bazı sorunlarım var. İlk başlarda kendimi sürekli üniversite yıllarında elbet bir ilişkim olur diye şartladım ve üniversiteye geçtiğimde kimse ile bir ilişkim olmadı. Ancak sosyal hayatımda her ne kadar durağan olsam da sosyal medyadan birkaç kişiyle iletişimim oldu ancak bu bir noktaya varmadı. Çünkü, sosyal medyada profil fotoğrafım dahi yok ve iletişime geçtiğim insanlar doğal olarak fotoğrafımı görmek istiyorlardı. Ancak ben kendimi pek güzel bulmadığım için gönderemiyordum ve konuşma sona eriyordu. Bunun üzerine sosyal medyadan kimseyle konuşmayacağım dedim ve uzun bir süre de buna devam ettim. Daha sonra bundan iki ay önce birisiyle kendi isteğimle iletişime geçtim. Çünkü, kendisinden hoşlanmıştım ama bir şey çıkacağını düşünmeden sadece sohbet etme isteğiyle harekete geçtim. Sanırım sadece ona biraz daha yakın olmak istemiştim. Konuşmaya başladıktan sonra mevzu yine fotoğraf göndermeye geldi ve bu sefer içimdeki o sesi susturup vesikalık bir fotoğraf attım- telefon kamerasıyla çekilmiş bir fotoğrafım yok. Çünkü, kendimi güzel bulmuyorum ve kameralardan mecbur olmadıkça uzak duruyorum.- ve konuşma korktuğumun aksine devam etti. Daha sonra buluşmak istedi ancak birbirimizden çok uzaktaydık ve bu mümkün değildi. Sonra bir gün kriterlerinden bahsetti ve ben bu kriterlerinden bazılarına uymuyordum ve konuşmayı bitirsek ne dersin dedim. Kendisi de direkt olur dedi ve konuşmamız sona erdi. Şimdi ben kendimi bir garip hissediyorum. Ne yapacağımı da bilmiyorum. Çünkü, hayatımda ilk kez birisinden hoşlandım, üstelik bir de ilk adımı attım ve sonuç bu oldu. Şimdi bu konularda tecrübeli ve bilgi sahibi olan biri olarak size sormak istiyorum. Ben ne yapmalıyım?