Nasıl insan fark ediyor ve çekiyoruz?

👋 Merhaba abla

Son bir iki ayda bir kaç tane online tanışma girişimim oldu. Az buçuk ilerletebildiğim herkes benden 3-4 yaş byük çıkıyor, yaşıtlarımla da genelde pek uyuşamıyoruz. Benden büyük olanlarla bir yere gitmeyecek bile olsa konuşmaya devam ettiğimde bazı yerlerde patllıyorum ama bu genelde tahmin ettiğim yerlerde olmuyor.
benim hazirandan beri hayat biraz tatsız son 1 aydır falan daha böyle rayın koyma aşamasındayım.  

Yakınımdaki arkadaşlarımdan son zamanlarda sürekli dilin sert diye feedback atıyorlar. Son zamanlarda biraz daha gerginim ama rahatlayamıyorum da, stres bağımlısı gibi geziyorum. Birkaç tane sağlık problemim var, 3 ay önce babamı kaybettim, yas süreci falan derken toparlandığımı düşünmüştüm ama pek de öyle olmamış sanırım. Kime ne anlatsam şikayet ediyormuşum gibi geliyor ve sinirleniyorum. Yaptığım, anlattığım şeylerin normal bir şey mi yoksa gerçekten birini rahatsız edici şekilde dert dökmek mi olduğunu kestiremiyorum, ikisi de aynı geliyor. Böyle olunca da bir noktada çoğu kişi ile iletişime büyük bir sınır çekiyorum. Genelde spesifik hobilerimizden bahsettiğimiz birkaç online topluluk var genelde oralarda zihin fırtınası ve sohbet tadında şeyler kafa dağıttırabiliyor ama onun dışındaki şeylere gelince konu asabileşebiliyorum. Belki bu şeyler genelde yakın arkadaş ortamında olduğumuz için kendimi daha açık ifade edebildiğim için onlara yansıyordur dışarıda daha soğuk duruyorumdur ama bir noktada bu da çok olumlu bir davranış değil gibi duruyor.

Ney yapacağıma dair pek bir fikrim de yok. İşi gücü evleri bi şekilde idare ediyorum o alışkın olduğum bir şey, orada birine bir laf ettiğimde genelde haklı çıktığım için laf da işitmiyorum ama onun dışındaki hayatıma dair bu tarz sıkıntılar baş gösteriyor. Belki olaylara dair hiç bir fikrin olmayan biri olarak dışarıdan tarafsız bir yorum yaparsın. 22 yaş üstü kız konusunda da aklıma gelen şey ben adam gibi flörtleşemediğim için ciddi ve mesafeli hal v etavırlar belki konuşmayı devam ettirmeye yardımcı olup bi noktada patlıyordur gibi geliyor.

Oldu birkaç güncük, ama bir ton şey yaşandı. İşe başladım, lönk diye biri girdi hayatıma, sağlığım ise... Boş ver.

Anlatmam lazım. Cidden, birazdan yazacaklarımla ilgili söyleyebileceğin bir iki söz, verebileceğin herhangi bir tavsiye varsa lütfen yaz Cıvıtık. Gözümden kaçan sıkıntılar olabilir.

İş görüşmesi yaptığım adam kafayı taktı, date'i reddettim, sınır koydum çünkü aynı yerde çalışma ihtimalimiz vardı ve ben işime aşkı meşki karıştırmam. Sonra ırkçılık gibi bir sebepten işten ayrıldığını öğrendim. Ben de orada çalışmamaya karar vermiştim zaten, şartları uygun değildi bana. Zımba gibi enerjik çıkmıştım görüşmeden ilginç bir şekilde.

Görüşmeden sonra akşamki iş etkinliğine davet etti beni.

Geldim tabii, kendimi kanıtlama fırsatı olarak gördüm. Montumu çıkardım, alıyor hemen, yok ben alayım diyorum vermiyor. Hadi neyse buraya kadar bir şey yok.

Biraz bakımlı geleyim etkinliğe dedim (sadece kürk giydim, tek bakım bu). Öğrenciler gelir, pratik yaparız eğleniriz hareketli bir ortam olur diye düşünüyordum. Zaten aşırı kurumsal bir yer değil.

"Aaa bu bir date değil ki niye böyle geldin?" dedi.

Hiç bozuntuya vermeden "ilgi çekici olmak da öğretmenin bir parçasıdır yoksa sıkılırlar bizden" dedim. Hak verdi.

Diğerleri kendi aralarında sorularla pratik yaparken ben de onlar ne konuşuyorsa onu soruyorum adama, iş konuşuyorum bir nevi. Konu sanata geldi, sosyal medyamdan bir eserimi gösterme gafletinde bulundum. Yakından bakmak için abartmıyorum iki, sadece iki saniyeliğine telefonu aldı ve ekleyivermiş sosyal medyamı. Sormadı bile.

Adam konuyu dönüp dolaşıp benim özel hayatıma veya kişiliğime getiriyor. Mecbur yalan söyleyeceğim, napayım? Allahım beni kalafatlı bir asosyal olarak yarattığın için teşekkürler. Beni kurtaran bu olmuştu o gün.

O karşımda otururken kürküm yanındaydı, bir eli devamlı onun tüylerinde oynuyor, gözü habire bende. Tedirgin oldum, fark etti ama kendime çeki düzen vereyim derdi olmadı pek. Öğrenciler, oradaki diğer meslektaşım fark edecek rezil olacağım diye korktum, kendisinin öyle bir derdi hiç yok gibiydi. Zaten date'e çağırdı manyak. Daha sabah görmüşsün ilk kez beni, dur nefes al bir Bismillah de, belki seri katilim? İşini şansa bırakmayan bu hırslı insana karşı ne kadar mesafe koymaya çalışsam da beni tanımak, bir şeyleri eşelemek, konuşturmak için çok yol denedi o akşam. Dürtülerini kontrol et be adam.

Date'e gidene kadar ne bahaneler uydurdum. Baktım durmayacak, direkt babamı öne sürdüm plan yaptık dedim, sonraki günler yine kahve date konusunu açtı, bu sefer kafeini azalttım dedim :D Soğuk bir şekilde iletişimi sonlandırmaya çalıştım.

Bahanelerim tükenince "Bu adam deccal ve yavşak, yine de aramı iyi tutayım, engel koyarsam arkamdan patronlara konuşup kuyumu kazar, benimle kahvesini içsin hevesini alsın da sonra sepetlerim" dedim onun işten ayrıldığını öğrenmeden ve kendim başka iş bulmadan önce.

Date'e çıktığım gün garip şeyler oldu.

Çok yabancı olduğum bir his yaşadım, tam açıklamasını bile yapamıyorum. Gürül gürül bir enerji akıyor adamdan bana, iş görüşmesi sonrasında da olmuştu. İlk başta hayatıma yüksek enerji ve heves olarak zuhur eden, hatta başka yerde işi kapmamı sağlayan o enerji şu an özgüven ve cinnet arasında bir çizgide. Ben insanların enerjilerine, frekanslarına fazla duyarlıyımdır belki de. Bazıları “benden uzak dur”u sinyallerken bazıları huzurlu, endişeli vesaire… Bu bir değişik.

Üzerimden o ölü toprağını atıp yeniden yaşadığımı hissettirdi bana. Coşku, özgüven ve delilik verdi, enerjiyle dolup taştım, saatli bomba gibi gezdim hatta bu enerjiyi iyi yönetemeyip başımı belaya soktum. Aferin bana. İlk defa bir insan sadece içimdeki karanlığı değil, aynı zamanda aydınlığı da besledi. Hafiften dengem şaşmış durumdaydı. Tarif ettiğim hisle hala ne yapacağımı bilmiyorum.

Diğer erkekler varsa yoksa enerjimi emerdi hep, onlarla buluşmalarımdan yorgun ve bıkkın bir vaziyette ayrılırdım. Bu seferkinde acayip bir haltlar dönüyor, hissettiklerimden korkuyorum.

Adamın yanından zımba gibi ayrılmıştım zaten, et kesen kış soğuğunu bile hissetmiyorum. Kızlarla plan yapmıştık o gece. Çoğu zaman deli dans ederim ben, sağlam içerim, eğlenir ve eğlendiririm, dozunda sapıtırım. Hiçbir sorun yaşamadım mekanlarla daha önce.

O gece dj berbat bir şarkı açtı, ciddi anlamda rahatsız oldum, kulaklarımı tırmaladı. Biraz da kafam güzel, beğeni işaretinin tersini yaptım, şarkıyı değiştirmedi. Durdum boş verdim dansa devam ettim. Ardından laf soktu “beğenmeyen mekanı terk edebilir” diye. Bana mı dedi o diye sordum arkadaşıma, kafayı salladı, bende ipler koptu o an. Diğer djler ne çalalım, hangi parçayı istersiniz diye ara sıra sorarlarken bu laf sokuyor müşteriye. Yıllardır düzenli müşteriyim, hasktr oradan dedim kendi kendime ve adama hareket çektim. Gözünden kaçmamış, kovdu beni. Kariyerini bitirmezsem bana da X demesinler dedim. İçkimi bitirip gittim.

Şikayeti yazmaya başlamıştım ki arkadaşım samimi olduğum başka bir düzenli müşterinin konuşup anlaşıp bana konulan tekrar gelme yasağını kaldırttığını söyledi. Şimdilik şikayet etmedim. Gece hayatının içinde olan diğer arkadaşlarıma dj’lerin böyle şeyleri takıp takmadığını sordum, umursamadıklarını söylediler. Bana kendini Allah sananı denk geldi.

Şimdi diyeceksin alkol yüzünden öyle oldun. Kafam hala yerindeydi, üstelik daha önce orada feci zıvanadan çıktığım günler olmuştu. O zamanlarda bile sıkıntı yaşamamışken neden şimdi?

O enerji beni sabaha kadar uyutmadı da. Kendime gelemiyordum, duramıyordum. Duşun altına bağdaş kurup hüngür hüngür ağlarken buldum kendimi eve gelince.

Adama gelince, neymiş efendim benimle ciddi düşünüyormuş, bende red flag görmemiş, ben harikaymışım, evlenmeden cinsellik yaşama taraftarı değilmiş evlilik sonrasına deneyimleyecek pek bir şey kalmıyormuşmuş. "Noluyor Allahım bu kez nasıl bir deccalle uğraşıyorum acaba" dedim kendi kendime. Sonra adama kemi kümü yok, benim için cinsellik önemli dedim. Evlilik konusunda, olacağı varsa olur olmazsa da olmaz dedim. Cimrilik yalan dolan ihanet olursa misilleme yaparım karşı tarafa dedim açıkça. En doğal hakkın diyor.

O bazen hızlı gidiyor gibi oluyor ben frene basıyorum. O zaman bana ayak uyduruyor. Mektup yazmış, sevdiğim rengi sormuştu, o renkte bir zarfa koymuş. Alt tarafı beni yatağa atmak istiyorsun ne gerek var bu kadar Romeo'luğa diyemedim. İma ettim. Onu istediğini de söyledi gerçi... Ben ne zaman hazır hissedersem yapacakmış. Fantazilerimi, hoşuma giden ve gitmeyen şeyleri sormaktan geri kalmıyor tabii.

İstemememe rağmen iş konusunda elindeki tüm kaynakları paylaştı, yardımcı oldu. Günde 12 saat çalışıyor, ben çalışıyorum, vaktimiz sınırlı, yine de gelip görme derdinde. Date'e gelmemek için yalan söylediğimi anlamış. Aynı yerde çalışıyor olsaydık seninle asla görüşmezdim diyorum. Susuyor. Ona güvenmediğimi de biliyor. En ufak sıkıntı görsem sessizce dönüp gideceğimin gayet bilincinde.

"Başta fazla arkadaş canlısı gelmiştin bana" diyorum alaycı alaycı. "Medeniyet o" diyor. O kapıdan girdiğin ilk andan beri senden hoşlanıyorum diyor. Gözlerime bayılmış cart curt.

İşten sonra yorgun argın buluştuğumuzda yanında huzurlu hissediyorum. Egzamadan benek benek yara olmuş elimi öpüyor. Neden tiksinmiyor diye soruyorum kendime, sebep bulamıyorum. Korkuyorum. Eve gidiyorum, yaşam enerjimden gram çalınmamış halde.

En son patladım "Tutarsızsın, hem beni istediğini söylüyorsun hem de evlenmeden cinsellik yaşama taraftarı değilsin? Hastalık mı taşıyorsun uyuşturucu mu kullanıyorsun olayın ne senin?" diye isyan ettim. Beni sırf cinsellik için istemediğini ifade etmek için öyle demiş güya. Sonra da apar topar randevu aldı ben test istedim diye.

İki ihtimal var. Ya bu adam dış dünyaya yansıttığı gibi bir deccal değil ya da ben lovebombingin Allahına, nirvanasına uğradım. Damdan düşer gibi düştü hayatıma. Hala nereden çıktı bu adam diyorum ve güvenmiyorum elbette.

Son testlerim temiz çıkmasına rağmen ne olur ne olmaz ben de kontrole gitmek istedim. Enteresan bir şekilde işinin ehli ve ilgili bir doktora denk geldim ve yıllardır onlarca doktorun bulamadığı sıkıntıyı, kramplarımın sebebini buldu, kimsenin koyamadığı tanıyı koydu tak diye. Şansa bak.

"Mesaneyi etkilemiş, rahme yayılmaya başlamış. Tedavinin takibini yapmalıyız." Beynimden vurulmuşa döndüm duyunca, eve nasıl geldim hatırlamıyorum. Aklımdan binbir düşünce geçiyor.

Annemin bilmesi gerektiğini düşündüm bunu. Aptal kafam, bilse ne olur sanki? Mevzuyu yok sayıp "Benim de ağzımda uçuk çıktı çok kötüyüm bir gün ölebilirim" dedi. Küfretmemek için kaçtım odadan. Bakma Cıvıtık, seni beni gömer, yıllar önce geçirip tamamen iyileştiği rahatsızlığı hala kafaya takmış durumda. Korkudan ne diyeceğimi ne yapacağımı bilmezken, hala kendi derdimi unutup onun olmayan derdine odaklanayım istiyor, yapmazsam da kötüyüm. Öyle bir bencillik. Şükür yarın iş var, geç bitiyor da onunla muhatap olamayacağım. Yaşasın. Başladığımdan beri eve gelesim bile yok, hep dışarıda olmak istiyorum. Adamın o deccal enerjisi beni hiperaktif yaptı zaten.

Eveet, durum böyle. Ne yapacağımı ve ne düşüneceğimi şaşırdım Cıvıtık.

Cadılar bayramın mübarek olsun Cıvıtık. Her ne kadar sanki bir sıkıntıyla uğraştığını hissetsem de umarım her şey yoluna girer/yolundadır.

2 yıldır yalnızım. Doğru düzgün birinden de hoşlanmadım. Hoşlandığım tek insanla da dengesiz ilerliyoruz -aslında ilerlemiyoruz-. İlgim azaldı, onun ilgisinin tamamen bende olduğundan emin olamadım, en son birine aklımın bir erkekte olduğundan bahsettim ve o da gördü konuşmayı. Bilerek yaptım çünkü o da başkalarıyla flört ediyor gibi, bozulursa da bozulsun bana ne...

Bu sene cadılar bayramında vampirella oldum ama takma dişleri evde kaybettim maalesef. İki kez partiye katıldım. İlkinde o kadar çılgınca dans ettim ki 3 gün dizlerim ağrıdı. İnsanlar normalde birileriyle tanışmak, birbirlerine yazmak için gider bu tür yerlere, benimse içkilerden, müzikten ve danstan kafayı kaldırıp insanlara pek bakasım gelmiyor, çoğu zaman ilgimi çekmiyorlar. Sayamayacağım kadar erkek yürüdü, birini bile beğenmedim. Ancak uzaktan benim görüp fark ettiğim biri hazırlıksız yakaladı.

Minik minik adımlarla yaklaşır buldum kendimi, iki arkadaşıyla gelmişti, yalnızdı. Onun da beni fark ettiğini anladım, kıçımın dibinden ayrılmadan dans etti, benimle etmeye çalıştı pas vermedim (aptal kafam). İki kez konuşma başlattı, ben devamını getirmedim, sırtımı döndüm uzaklaşmak istedim, korku mu, utangaçlık mı, umusamazlık mı nedense artık... Konuşursam elimin ayağımın birbirine dolanacağını hissettim. Onu istemediğimi düşündü muhtemelen ama durum bu değildi.

En son 8-9 yıl önce hissettiğim şeyleri hissettim. Hiç yaşayamadığım o aşkı hatırladım, oğlan yıllardır unutamadığım lise aşkımı andırıyordu. 16 yaşımdan beri bir daha kimseye aşık olmadım.

Ben onunla ilgilenmeyince başka bir kızla ilgilenmeden arkadaşlarıyla partiden çıkıp gitti, bir daha görmedim.

Bir haftayı geçti. Aklımda hala yer etmeye devam ediyor, elimde ne bir numara ne de bir hesap var. Acaba bulabilir miyim diye mekanın sayfasından tanıdık gelen insanlara sorular sordum, bir şey çıkmadı. Kendimi yalnız ve beceriksiz hissediyorum. Neden yürümedim ki? İçimden bir ses tut şunun elinden çek yanına diyordu. Ben erkeklerden korkmazdım Cıvıtık, niye böyle oldu?.. Sırf bu ıskalamışlık, acizlik hissi yüzünden yap(a)madıklarımdan değil yaptıklarımdan pişman olmayı yeğlerim doğrusu. Aman belaya atlamayayım derken kendime, nefsime ket vurdum ve şu an bok gibi hissediyorum.

Umarım ona tekrar rastlarım. Bu da böyle bir anım.

<3

Abla çevreden mi kızı bulmak lazım yoks görücü usulü de olur mu ? 

Söze nerden başlayacağımı bilemiyorum ama şu sıralar aşırı bir şekilde abla tavsiyesine ihtiyacım var. Sanırım konuya ortadan girmek en iyisi olacak. 24 yaşında, muhafazakar bir kızım. Her zaman prensipleri olan bir insan oldum. Bu yaşıma kadar erkeklere karşı saygı/nezaket çerçevesinde  bir mesafem hep vardı ve devam edecek. Şimdiye kadar sadece bir kez aşık oldum ( ya da bana öyle geldi bilmiyorum) o da platonikti ve saçma bir şekilde uzun yıllar unutamadım. (sonra içimde bitirdim ve üzerinden epey zaman da geçti).Aşka önem veren, derin olması gerektiğine inanan, romantik şairane bir kafam da hep vardır maalesef. Şu ana dönecek olursam yaş itibariyle ve hissiyat olarak da artık kendimi evliliğe hazır görüyorum ve evlenmek istiyorum.Bunun için iki görücü usulü görüşmem de oldu ancak pek sevemediğim için, karşı tarafın da kalbini üzmemek amacıyla sonlandırdım. 

Şimdiyse uzun zaman sonra ilk defa birinden hoşlandım, ilk defa biri bana ya bu insanla evlenilir ve güzel de aile olunur enerjisi verdi. Gerçi uzak akrabamız olmasına rağmen şahsen çocuğu pek tanımıyorum. Ama yine de uzun zaman sonra ilk defa birini tanımak için heyecanlandım yani. Normalde asla ilgimi belli etmem ya da tabiri caizse birine yürümem, bence bunları en azından başlarda erkek yapmalı. Ancak bu sefer içimden farklı bir şey çıktı ve ilk adımı ben attım (işyerine bir bahaneyle gidip tanışma ve kısa bir sohbet, instagramdan eklemek ve ilerleyen günlerde hikayesine cevap atmak) Dünya için küçük olsa da benim için büyük adımlar bunlar. Beyefendinin de bana ilgisi var gibi hissettim (göz teması,hikayelerime anında bakması vs) ama bu konularda özgüvenim o kadar zedeli ki hislerime de güvenemiyorum. Üzerine çocuk da herhangi bir karşı adım atmayınca moralim hayli bozuldu.

Açıkçası bugüne kadar hiç karşılıklı aşk yaşamadım, beni sevenler oldu ama benim seçtiğim beni sevmeyince boş hissettiriyor. Erkekler bana adım atmakta zorlanıyor sanırım. Zamanında her ne kadar ben düşünmesem de, erkekler tarafından talep edilmek ego okşayıcı bir durum. Ancak ilgisini fark etsem de erkekler bana adım atıp açılmıyor. Bu da bana özgüvensiz hissettirdi. Bir süre güzelliğimi sorguladım. Ama dürüst olmak gerekirse aynadaki görüntümden gayet memnunum, spor yaparım makyaj tercih etmesem de cilt bakımıma önem veririm, iyi giyindiğimi de söylerler. Küçüklükten beri de herkes güzel olduğumu söyler, ilk tanıştığım insanlar kasiyerler satış görevlilerinden vs vs pek çok kere iltifat alırım. Ama işte yinede emin olamıyorum sanki dünyanın en önemli olayıymış gibi. Kendime de kızıyorum bunun için ama elimde değil. Öte yandan iki üniversite bitirdim entelektüel biriyimdi, iyi bir mesleğim de var. Yani ne istiyor bu erkekler daha ne yapayım. (evet eşim olmayan birine cilve yapmıyorum, kahkahalar atmıyorum yani doğal olarak) Belki kriterlerim yüksektir diye (benzer dünya görüşleri, benden iyi bir işi/gücü olması, tip, yaş yakınlığı) görücü usulü görüşmede mantığımla ilerlemeye çalıştım ama yok yani asla bir çekim hissetmedim asla. Biri 32 yaşında ve bayağı olgun görünümlüydü, diğeri de 25 yaşında işi henüz oturmamış ve aşırı çocuksu biriydi. İki görümeyi de karşının tüm ısrarlarına rağmen ben bitirdim, çünkü egom okşansa da karşıdakinin duygularını kullanmak oyalamak hiç istemem. Görücü usulünden bağımsız bir şekilde, neden erkeklerin bana açılamadığı konusunda erkek kardeşimle konuşurken şöyle bir şey söyledi: ''seni seven bir erkeğin sana hislerini ifade etmesi çok zor, çünkü görünüm itibariyle de sevgililik flört olaylarına yanaşmayacağını düşünüyorlardır. Bir de seninle görüşmek isteyenin evlilik kafasında olması ve kendini buna hazır hissetmesi lazım ki sana gelebilsin. Bu şartlarda olmak zor olduğu için ve böyle erkekler de az olduğu için duygularını açan pek yok'' Ama sevgili erkekler biraz cesaret yahu, insan yemiyoruz. 

Sorun şu ki geçmişte yaptığım hataları tekrarlamak istemiyorum, tekrar birini platonik olarak sevemem. Beklemeye ne gücüm ne enerjim ne de isteğim var. Şuan hoşlandığım kişiyle bir şansım olabilmesi için neler yapabilirim acaba. Hoşlandığım biri olduğu için gelen bir görüşme teklifini reddettim. Kafamda, adım atması için yaza kadar süre verdim çocuğa. Ama işte yapı olarak sürekli yeni birini sevebilen biri değilim. Zor severim ama tam severim, kıymet verir beklerim. (Neden beni sevmiyorlar diye gözüm dolup yükseliyorum bazen şu sıralar) Ama zaman daralıyor ve yıllarım yok. Bir adım da karşının gelmesi lazım ki birlikte yürüyelim. Ne yapmalıyım, ya da bir yerde yanlış yaptığım bir şeyler mi var. Bu bünye artık helalinden bir aşkla evlenip piyasadan çekilmek istiyor ahahah. 

Çok uzun yazdım biliyorum ama şu sıralar kalbim bu konuya hem çok üzülüp içerliyor hem de özgüvenimi zedelemeye başladı. Umarım okur ve bana bol bol tavsiye verirsin. İyi ki varsın şimdiden. Yazmak bile o kadar iyi geldi ki...