Nasıl insan fark ediyor ve çekiyoruz?

Cadılar bayramın mübarek olsun Cıvıtık. Her ne kadar sanki bir sıkıntıyla uğraştığını hissetsem de umarım her şey yoluna girer/yolundadır.

2 yıldır yalnızım. Doğru düzgün birinden de hoşlanmadım. Hoşlandığım tek insanla da dengesiz ilerliyoruz -aslında ilerlemiyoruz-. İlgim azaldı, onun ilgisinin tamamen bende olduğundan emin olamadım, en son birine aklımın bir erkekte olduğundan bahsettim ve o da gördü konuşmayı. Bilerek yaptım çünkü o da başkalarıyla flört ediyor gibi, bozulursa da bozulsun bana ne...

Bu sene cadılar bayramında vampirella oldum ama takma dişleri evde kaybettim maalesef. İki kez partiye katıldım. İlkinde o kadar çılgınca dans ettim ki 3 gün dizlerim ağrıdı. İnsanlar normalde birileriyle tanışmak, birbirlerine yazmak için gider bu tür yerlere, benimse içkilerden, müzikten ve danstan kafayı kaldırıp insanlara pek bakasım gelmiyor, çoğu zaman ilgimi çekmiyorlar. Sayamayacağım kadar erkek yürüdü, birini bile beğenmedim. Ancak uzaktan benim görüp fark ettiğim biri hazırlıksız yakaladı.

Minik minik adımlarla yaklaşır buldum kendimi, iki arkadaşıyla gelmişti, yalnızdı. Onun da beni fark ettiğini anladım, kıçımın dibinden ayrılmadan dans etti, benimle etmeye çalıştı pas vermedim (aptal kafam). İki kez konuşma başlattı, ben devamını getirmedim, sırtımı döndüm uzaklaşmak istedim, korku mu, utangaçlık mı, umusamazlık mı nedense artık... Konuşursam elimin ayağımın birbirine dolanacağını hissettim. Onu istemediğimi düşündü muhtemelen ama durum bu değildi.

En son 8-9 yıl önce hissettiğim şeyleri hissettim. Hiç yaşayamadığım o aşkı hatırladım, oğlan yıllardır unutamadığım lise aşkımı andırıyordu. 16 yaşımdan beri bir daha kimseye aşık olmadım.

Ben onunla ilgilenmeyince başka bir kızla ilgilenmeden arkadaşlarıyla partiden çıkıp gitti, bir daha görmedim.

Bir haftayı geçti. Aklımda hala yer etmeye devam ediyor, elimde ne bir numara ne de bir hesap var. Acaba bulabilir miyim diye mekanın sayfasından tanıdık gelen insanlara sorular sordum, bir şey çıkmadı. Kendimi yalnız ve beceriksiz hissediyorum. Neden yürümedim ki? İçimden bir ses tut şunun elinden çek yanına diyordu. Ben erkeklerden korkmazdım Cıvıtık, niye böyle oldu?.. Sırf bu ıskalamışlık, acizlik hissi yüzünden yap(a)madıklarımdan değil yaptıklarımdan pişman olmayı yeğlerim doğrusu. Aman belaya atlamayayım derken kendime, nefsime ket vurdum ve şu an bok gibi hissediyorum.

Umarım ona tekrar rastlarım. Bu da böyle bir anım.

<3

Abla çevreden mi kızı bulmak lazım yoks görücü usulü de olur mu ? 

Söze nerden başlayacağımı bilemiyorum ama şu sıralar aşırı bir şekilde abla tavsiyesine ihtiyacım var. Sanırım konuya ortadan girmek en iyisi olacak. 24 yaşında, muhafazakar bir kızım. Her zaman prensipleri olan bir insan oldum. Bu yaşıma kadar erkeklere karşı saygı/nezaket çerçevesinde  bir mesafem hep vardı ve devam edecek. Şimdiye kadar sadece bir kez aşık oldum ( ya da bana öyle geldi bilmiyorum) o da platonikti ve saçma bir şekilde uzun yıllar unutamadım. (sonra içimde bitirdim ve üzerinden epey zaman da geçti).Aşka önem veren, derin olması gerektiğine inanan, romantik şairane bir kafam da hep vardır maalesef. Şu ana dönecek olursam yaş itibariyle ve hissiyat olarak da artık kendimi evliliğe hazır görüyorum ve evlenmek istiyorum.Bunun için iki görücü usulü görüşmem de oldu ancak pek sevemediğim için, karşı tarafın da kalbini üzmemek amacıyla sonlandırdım. 

Şimdiyse uzun zaman sonra ilk defa birinden hoşlandım, ilk defa biri bana ya bu insanla evlenilir ve güzel de aile olunur enerjisi verdi. Gerçi uzak akrabamız olmasına rağmen şahsen çocuğu pek tanımıyorum. Ama yine de uzun zaman sonra ilk defa birini tanımak için heyecanlandım yani. Normalde asla ilgimi belli etmem ya da tabiri caizse birine yürümem, bence bunları en azından başlarda erkek yapmalı. Ancak bu sefer içimden farklı bir şey çıktı ve ilk adımı ben attım (işyerine bir bahaneyle gidip tanışma ve kısa bir sohbet, instagramdan eklemek ve ilerleyen günlerde hikayesine cevap atmak) Dünya için küçük olsa da benim için büyük adımlar bunlar. Beyefendinin de bana ilgisi var gibi hissettim (göz teması,hikayelerime anında bakması vs) ama bu konularda özgüvenim o kadar zedeli ki hislerime de güvenemiyorum. Üzerine çocuk da herhangi bir karşı adım atmayınca moralim hayli bozuldu.

Açıkçası bugüne kadar hiç karşılıklı aşk yaşamadım, beni sevenler oldu ama benim seçtiğim beni sevmeyince boş hissettiriyor. Erkekler bana adım atmakta zorlanıyor sanırım. Zamanında her ne kadar ben düşünmesem de, erkekler tarafından talep edilmek ego okşayıcı bir durum. Ancak ilgisini fark etsem de erkekler bana adım atıp açılmıyor. Bu da bana özgüvensiz hissettirdi. Bir süre güzelliğimi sorguladım. Ama dürüst olmak gerekirse aynadaki görüntümden gayet memnunum, spor yaparım makyaj tercih etmesem de cilt bakımıma önem veririm, iyi giyindiğimi de söylerler. Küçüklükten beri de herkes güzel olduğumu söyler, ilk tanıştığım insanlar kasiyerler satış görevlilerinden vs vs pek çok kere iltifat alırım. Ama işte yinede emin olamıyorum sanki dünyanın en önemli olayıymış gibi. Kendime de kızıyorum bunun için ama elimde değil. Öte yandan iki üniversite bitirdim entelektüel biriyimdi, iyi bir mesleğim de var. Yani ne istiyor bu erkekler daha ne yapayım. (evet eşim olmayan birine cilve yapmıyorum, kahkahalar atmıyorum yani doğal olarak) Belki kriterlerim yüksektir diye (benzer dünya görüşleri, benden iyi bir işi/gücü olması, tip, yaş yakınlığı) görücü usulü görüşmede mantığımla ilerlemeye çalıştım ama yok yani asla bir çekim hissetmedim asla. Biri 32 yaşında ve bayağı olgun görünümlüydü, diğeri de 25 yaşında işi henüz oturmamış ve aşırı çocuksu biriydi. İki görümeyi de karşının tüm ısrarlarına rağmen ben bitirdim, çünkü egom okşansa da karşıdakinin duygularını kullanmak oyalamak hiç istemem. Görücü usulünden bağımsız bir şekilde, neden erkeklerin bana açılamadığı konusunda erkek kardeşimle konuşurken şöyle bir şey söyledi: ''seni seven bir erkeğin sana hislerini ifade etmesi çok zor, çünkü görünüm itibariyle de sevgililik flört olaylarına yanaşmayacağını düşünüyorlardır. Bir de seninle görüşmek isteyenin evlilik kafasında olması ve kendini buna hazır hissetmesi lazım ki sana gelebilsin. Bu şartlarda olmak zor olduğu için ve böyle erkekler de az olduğu için duygularını açan pek yok'' Ama sevgili erkekler biraz cesaret yahu, insan yemiyoruz. 

Sorun şu ki geçmişte yaptığım hataları tekrarlamak istemiyorum, tekrar birini platonik olarak sevemem. Beklemeye ne gücüm ne enerjim ne de isteğim var. Şuan hoşlandığım kişiyle bir şansım olabilmesi için neler yapabilirim acaba. Hoşlandığım biri olduğu için gelen bir görüşme teklifini reddettim. Kafamda, adım atması için yaza kadar süre verdim çocuğa. Ama işte yapı olarak sürekli yeni birini sevebilen biri değilim. Zor severim ama tam severim, kıymet verir beklerim. (Neden beni sevmiyorlar diye gözüm dolup yükseliyorum bazen şu sıralar) Ama zaman daralıyor ve yıllarım yok. Bir adım da karşının gelmesi lazım ki birlikte yürüyelim. Ne yapmalıyım, ya da bir yerde yanlış yaptığım bir şeyler mi var. Bu bünye artık helalinden bir aşkla evlenip piyasadan çekilmek istiyor ahahah. 

Çok uzun yazdım biliyorum ama şu sıralar kalbim bu konuya hem çok üzülüp içerliyor hem de özgüvenimi zedelemeye başladı. Umarım okur ve bana bol bol tavsiye verirsin. İyi ki varsın şimdiden. Yazmak bile o kadar iyi geldi ki...