Mantığı öncelemek neden kötü değil?

Merhaba abla yine ben geldim.

Lütfen ayrıl demeden bana bi tavsiye verir misin?

Yine çok kötü hissettiğim günlerden geçiyorum. Erkek arkadaşımın ailesiyle tanıştığımı anlatmış mıydım bilmiyorum. Ailesiyle tanıştım, babası olmadan da kalan aile üyleriyle ilgili birkaç defa görüşmelerimiz oldu. Annesi çok baskın bi kadın izin versem ilerde verecek olsam benim de üzerimde tahakküm kurmak isteyecek bi kadın, bir de erkek arkadaşıma olan davranışını hiç sevmedim beni rahatsız eden çok şey oldu manevi anlamda üzerinde kurmaya çalıştığı baskı ve maddi olarak beklentileri ve bu zamana kadar taktıkları deyim. Haliyle bu beni rahatsız etti, erkek arkadaşımla ilgili bir problem yok ama onun koyamadığı sınır bana bi huzursuz hissettirdi. İleriye yönelik annesi maddi beklentiye girer diye korktum, bu konular mevzu bahis olur da biz huzursuzluk yaşarsak diye. Ailemden dolayı çok travmatik bir geçmişe sahibim az buçuk anlatmıştım öyle bir ailede maddiyat da tabii ki çok büyük bir problemdi tahmin edersin ki, o yüzden de erkek arkadaşımdan en başta biraz itilmiştim. Neyse bu konuyu çok uzatmayım napacağımı bilmiyorum ama en azından ailesinin tavrını görmemek adına ciddi bir adım olana kadar görüşmeme kararı aldım. Diğer türlü de kah iyi kah kötüyüm, şu an mesela karnımda bir sızı. Gerçekten doğru ilişkide miyim seviyor muyum? bunları uykumdan edecek kadar düşünüp bir nihayete erdiremiyorum. Ama karşımdaki kim olursa olsun bunlar olacaktı biliyorum. He belki erkek arkadaşımın mevcut durumu, hali vakti tetikleyici bi unsurdur ama kim olsa bi şey bulup böyle hissedecektim cünkü inanılmaz kaygılı biriyim. Erkek arkadaşımla her özel anımızda geçen yazıda bahsettiğim erkek arkadaşım geliyor aklıma onu gerçekten sevmeye çalışıyordum, gerçekten sevmiyordum hiçbir şekilde uyuşmadığımızı uyuşamayacağımızı biliyordum ama cinsellik yaşandığı için ve yaşım daha küçük olduğu için mecbur gibi hissedip sevmeye zorluyordum kendimi. Şu an dehset bi mukayese içindeyim acaba şu anda da mı aynı hissediyorum ayrılsam üzülür müyüm vs vs çok meşgul ediyor kafamı. Bir de üzerine dün dolaşırken daha önce kısa bir dönem flört ettiğim birini gördüm. O zaman istemeyen hatta defalarca reddeden taraf bendim ama bi bakınca giyimi kuşamı hoşuma gitti. Bu düşünceden sonra da derin bir vicdan azabı... Bunlar normal şeyler mi abla bilmiyorum sen söyle... Erkek arkadaşımı beğeniyorum ama saç sakal stili değişince duygusal dalgalanmalarım da çoğalıyo bunu erkek arkadaşımla paylaşınca çok yüzeysel bakıyosun yarın bi gün hasta olsak hepten azalacak sevgin demek ki diyo haklı.. ben de istemezdim böyle bir insan olmayı uğraşıyorum da ama nolacak bilmiyorum. Bi insan nasıl sevilir bilmiyorum. Aslında herkes gibiyiz birlikte güzel vakit geçiriyoruz, anlaşmazlıkları konusarak halledebiliyoruz, yanyana iyiyiz daha nolsun diyorum ama bi eksik hissediyorum. Ailesiyle tatile gitti, bir hafta erken döndü birlikte vakit geçirdik. Gayet evli gibi takıldık yani onunlayken hiç böyle düşüncelerim olmuyo ama yanından ayrıldığım anda bu düşüncelerle boğuşuyorum. psikolog afedersin sik sik yanında ne hissettiğine bak diyo iyiyim zaten sorun geceleri yanımda olmadığı zaman. Napcam abla bilmiyorum. Gelecek çok belirsiz ben çok kaygılıyım ondan mı yoksa cidden olmaması mı gerek hiçbi şey bilmiyorum

abla merhaba. ben (23) internet üzerinden biriyle (25) tanıstım ve 2 aydır flört ediyoruz. bana (ev adresime değil) hediyeler gönderiyor ve bana fena tutuldugunu, benimle evlenmek istediğini  (evlenelim diye baskı yapmıyor sadece dile getirdi), doğru kisinin onun icin ben oldugumu düsündügünü söylüyor. ben de ona karsı bi seyler hissediyorum elbette ama mantıgımı da geri plana atamıyorum onun kadar yüksek degil duygularım. birkaç haftaya yüz yüze buluşacağız. tanımlamak gerekirse benimle ilgili hep olumlu seyler söylüyor, bana her konuda tam destek oluyor, yaptıgı kötü hicbir sey yok bana karsı, hep benim mutlulugumu ön planda tutuyor vs. ben bunlara sasırıyorum tabi cünkü 8 aylık iliskimde dahi böyle el üstünde tutulmadım :D acaba ondan mı sasırıyorum olanlar normal mi yoksa anormal mi karar veremiyorum sen yorum yaparsan sevinirim.

bir de şöyle bir durum var kafama takılan bu kisi biraz pasif geliyor bana. babası askermis otoriter birisiymis ama flörtüm tam tersi olmus sanırım babası gibi olmak istemedigi icin. tabi uzaktan anneci mi onu da anlamam mümkün olmuyor bunu nasıl kontrol ederim onu da sormak istiyorum. anneci erkek ise benim icin hata olur cünkü hic sevmiyorum... 

son olarak da sunu söylemek istiyorum evet cok ince ve duygusal birisi fakat ben hayatıma aldıgım insanlarla uzun vadeli bi iliski düsünürüm o yüzden cocuguma baba arıyormuscasına davranırım. flörtüm pek otoriter gelmiyor yani biraz pasif gibi o yüzden o konuda cok muallaktayım. cevremdeki pasif babalı cocukların hic saglıklı hayatları yok. o yüzden bu durumu kafama takıyorum. ikimizin de zamanını harcamak istemem ama yaptıgı cogu sey de bana iyi geliyor. napacagımı bilemiyorum. bana biraz fikir verebilir misin? tesekkür ederim.

Mantıklı ve anlamlı bir hayat, saygı ve dozunda sevgi içeren bir ilişki insanı ne kadar mutlu edebilir? Daha doğrusu ne kadar duygusal doyum olur böyle anlamlı bir yaşam tarzında?

Sana muhalefet olacak yer aradığım için değil, bayadır düşündüğüm bir şey. Fırından yeni çıkmış sıcak sıcak bir reflection paper...

Büyüsüdür tarotudur ilgiliyim, ama inan romantik ya da ruh eşi ruh ikizi vb new age ıvır zıvırlarına inanan bir insan değilim. Dalga geçerim, aşk sözlerinde iyi değilim, duyguları kelimelere dökmede berbatım, seni seviyorumu bile zorlarlarsa söylerim -%70 yalandır-, evlilik fikri beni ortamdan kaçırır. Birinden hoşlandığında ona dövecek gibi bakan, didişen, dövüşen o kızım. Erkeğimle ara sıra dövüşebilmeliyim :)

Bende sadece şu var: Gönül ilişkilerinde mantığımla hareket edersem çoğu zaman tatmin olamayabilirim, risklerden koruduğu için mutsuz da olmam evet iyi hoş güzel, uzun vadede faydasını görürüm ama tam anlamıyla mutlu da olmam, beladan korur, içim rahat olur ama duygusal doyum/tatmin sağlamaz yanılgısı... Bir şeyler beni devamlı rahatsız ediyor ilişkide mantığı öncelemekle ilgili.

Durum bu. Düşüncem yüzünden o döl kokulu alfaların kucağına zıplayacak değilim, ilişki anlayışım birçok arkadaşım gibi zengin koca kafesleyip, beşi bir yerde taktırıp her yaz Dubai'ye gitmek de değil.

Gruba her düğün, gelinlik ve altın fotosu attıklarında -belli etmesem de- bir öğürme refleksi geliyor bana, refleks diyorum, istemsiz. Onların istekleriyle bir derdim yok, bana çok ters geliyor.

40 yılda bir aaaşk diye deliriyorum evet (her otistik kadar). Ama inşallah, Rabbim göstermesin, kocaaaam, gelinliiik diye ortalığı ayağa kaldırmam 30larıma doğru. 30larında koca koca kadınlar liseli aşık genç kızlar gibi davranıyorlar şu an Cıvıtık, bağımsızlar, paraları var, güzeller ama böyleler işte. Çok ürkütücü, çaresiz, hiç yaşamak istemeyeceğim türden bir psikoloji. Yine de onları suçlamıyorum, malum, hormonlar, çocuk, biyolojik saat, tik taak...

Aşk denen boku dizilerle filmlerle romanlarla pompalaya pompalaya hepimizi pembe bir balonun içinde yaşatmak istiyorlar. Aşk neymiş be? Cinsellikse cinsellik, tutkuysa tutku, mantıksa mantık bu kadar basit. Ne aşkı be, ne aşkı?!

Bir yanım böyle, bir yandan da kadar tutkuyla, o rollercoasterdan hallice duygularımla mantıklı olmaya çalışmak da ölüm. İşime gelmemesinden ziyade, hiç doymam, eksik kalırım düşüncesinden, ileride evlenirsem de "bu dandun adam beni kesin sevmiyor, benimle sadece mantığına uyduğum için evlendi" diye kafamda kurup, muhtemelen bu yüzden adamı bir gece uykusunda boğabileceğimi veya dönmemek üzere ghostlayabileceğimi az buçuk bildiğimden...

İşte bu yüzden ciddiyet de nanay, ama olacaksam da ciddi olurum. Ciddiyet istesem de sevmeyen, sevmeyi bilmeyen, pür mantık birine denk gelmek istemem, kimse istemez.

Ama tehlikesizliği, düzeni, rutini seven yanım mantığı da seviyor :D Ara sıra da dövüşmeliyim, adamla karşılıklı birbirimize laf sokmamız bazen tutkulu bir seksten farklı değil benim için.

Şu anki gavuru da tehlikesiz buluyorum... Dark triad değil o kesin de, OKB'si var ve o koyu dindar yanını yüzeyselliğiyle çok iyi gizliyor benden, gözümden kaçmadı. Bu muhafazakarlar masum ayaklarına yatıyorlar da, aslında sulu dereden susuz getirirler adamı. Yine de enteresan bir çar, hiç öyle bir erkeğe denk gelmemiştim. Sıkıntı yaratabilecek bir tehlikesini gördüğümde tabanları yağlayacağım, belki de o benden önce yağlar, müsait.

Yapmadıklarımdan pişman olmam sadece ve sadece yaptıklarımdan pişman olmamla mümkün hale geldi.

Yıllardır sus otur hanım ol sakin ol onu üzme bunu yapma diye habire bastırdım da bastırdım kendimi, dayakla ve bu sözlerle büyütülmem de bir sike yaramadı. Zor bir çocuğum diye bunlarla terbiye olurum zannedildi.

Bir yanımın dünyayı heppp yakıp yıkası var, üstelik beni yapma etme diye sindiren annemin eline fırsat geçtiğinde daha fazlasını yapması, kendisinin bir zamanlar seve seve aldığı her riski bana yasak, günah diye belletmesi, hayatımı zevklerimi yaşadıklarımı kendisininkiyle habire kıyaslaması, seçtiğim kıyafetlerin, takıların benzerini almaya çalışması... Hadi saçma kuralları neyse, özgüvenimi niye zedeliyorsun, neden benim kendime ait seçimlerim olamazmış, olanlar da sadece senin yaptıkların sayesindeymiş gibi davranıyorsun? Halbuki arkasını ben topluyorum, yemeğini çoğu zaman ben yapıp önüne koyuyorum 2020'den beri... Eli ayağı tutan tembel ve umursamaz bir anneye annelik etmek de berbat bir his.

Bazen diyorum ki keşke engel olsaydı bazı adamlara körü körüne gitmeme, biraz engel olsaydı kısıtlasaydı. Keşke 1-2 kez olsun beni durdursaydı, "içimde kötü bir his var, gitme ona" deseydi en azından. Belki gitmezdim, söz dinlerdim, beni salmak yerine mantığımı kullanmam için bir fırsat verebilirdi. 18-19 yaşlarındaydım, hiçbir şekilde umursamadı kiminle beraber olduğumu, nereye gittiğimi. Allahtan içe kapanık biriydim de gece kulüplerinde sürtmek yerine sadece bir partnerle üniversiteyi bitirmiştim. Ona göre mutluysam sorun yoktu, ama bana o mutlulukların acı sonuçlarından hiç bahsetmedi. Benim deneyimlemem gerekti, hayattan tekme yiye yiye öğrenmem gerekti bazı gerçekleri.

Cehalet bazen mutlulukmuş.

Merhaba, bu yazınızla alakalı olup olmadığından emin olmamakla birlikte, sormak istediğim, neden görücü usulü (aile büyüklerinin ya da akrabaların aracı olduğu) görüşmelerde hiç heyecanlanmamam, süreçte etkilenmemem, evet bu insanlarla bir ilişki yaşayabilirim diyememem üzerine. Biraz duygusal içine dönük bir insanım, platonik hoşlanmalar yaşadım. Güzel giyime etkili konuşmaya diksiyona duruşa kendini yetiştirip yetiştirmediğine bakmakla birlikte gözlerinden (kendisinden) bir elektrik alıp almamaya odaklanıyorum. Mantığın yanında ruhani bir şeyler de arıyorum. Bulamıyorum bulamadıkça umutsuz hissetmeye başladım. Muhafazakar biri olduğum için kendimi bir ilişki içinde ne istediğim ya da beklediğim konusunda gözlemleyemesem de hayatın akışında biraz çıkarımlarım oldu. Sevgi anlayış ilgi benim için ilk sıralarda. Sakin ve uyumlu bir insanım karşımda benden biraz daha girişken daha heyecanlı aktif güçlü ve sosyal biri olmasını, ona eşlik edebilmeyi istiyorum. Kabuğumu tek başıma kırsam da bunu yol arkadaşımla deneyimlemek isterdim. Sevgiye dönüşen aşkı da arıyor olabilirim. Kısaca, görücü usulünde bir mecburiyet ön yargı olduğu için mi (evet/hayır evleniriz/ evlenmeyiz) gibi bir netlik olduğu için mi bir ilişkiye başlayamıyorum. Bu tarz yaşayışı olan insanlara ne önerirsiniz? Benim için doğru insan karşıma hiç çıkmadı mı ben mi fark etmedim yoksa kendime haksızlık mı ediyorum? Sen ne kadar kendini yetiştirdin derseniz, bunun bir sonu yok, ama okumaya araştırmaya meraklı (yüksek lisans mezunuyum, ikinci üniversitemi okuyorum) kariyer konusunda inişli çıkışlı ama kendine bir yol çizmeye çalışan ortalama güzellikte yetişkin olduğunun yeni yeni bilincine varan yengeç burcu bir kadınım.

tekrar merhabalar, umarım gününüz güzel geçiyordur.

ilişkilerimde gereğinden fazla verici olduğum arkadaşlarım tarafından sürekli belirtiliyor. bugüne kadar kötü bir ilişki deneyimim olmadığı için bu durum suistimal edilmedi hiç bir zaman, fakat nedense ne zaman bir ilişkim olsa odak noktamı ona yönlendiriyorum ve kendi sınırlarıma sadık kalmakta zorlanıyorum. yaşadığım iki ilişki döneminde de notlarımda bariz bir düşüş oldu, parnerime yardımcı olmam gerektiğini hissettiğim için sahip olduğum kariyer hedeflerini askıya aldığım zamanlar oldu, ve ben bu durumdan oldukça rahatsız olmaya başladım. hayatımın merkezinde kendim olmam gerektiğini biliyorum ama pratiğe geldiğinde kendi ihtiyaçlarımı yok sayıp partneriminkileri karşılama eğilimliyim.

sanırım duygusal kontrol konusunda iyi değilim. birinden hoşlanıyorsam işime odaklanmakta zorlanıyorum, kendimi oyalamak da bir yere kadar işe yarıyor, telefondan gelecek bildirimi beklemek sinir stres yaratıyor hshjs.

bu sebeple işimi ve eğitimimi yoluna koyana kadar erkeklere bir ara verme kararını aldım. bu da en az beş sene demek. zaten son erkek arkadaşımla bir buçuk ay önce ayrıldık, onun yasını tutmak ve inzivaya çekilmek için iyi bir fırsat diye düşünüyorum.

bu kontrol sorununu nasıl çözebilirim ve ilişkilere en az beş senelik bir ara vermek bu yaşta mantıklı mı? teşekkür ederim.

Abla yaptığın iş o kadar değerli ve önemli ki gençlerin sizin gibi rol modellere ihtiyacı var. Onlar adına da kendi adıma da teşekkür ederim iyi ki varsın.Danışmak istediğim şey;benim ve ailemin maddi durumu bu aralar pek içacı değil ve bu benim üniversiteye gidememe durumumu da doğrudan etkiliyor sevgilim yardımcı olmak istiyor  ve bu sebep için hayallerimizi ertelemeyelim diyor kabul etmek istemiyorum aramıza borç meselesinin girecek olma ihtimali ilişki dengemizi bozar mı abla?Yani bu yardımını kabul edersem gözünde değersizleşmekten korkuyorum 

Merhaba,

Yazılarınızı beğenerek okuyorum. 

Duygusal ama duygularını bastırmaya çalışan, her mevzuya rasyonalite çerçevesinde bakmaya çalışan bir erkeğim. Sosyal fobim ve müşkülpesentliğim nedeniyle bugüne kadar ciddi bir ilişkim olmadı. Şimdi benden hoşlanan bir kız var. Dünyaya farklı gözlüklerle bakmamıza ve ilgi alanlarımız biraz farklı olmasına rağmen sevimliliğinden ve güzelliğinden ötürü kendisine karşı koyamıyorum. Ben pozitivist bir insanım. O ise fala, burca meraklı biraz aşkokuşko bir kız. Mantığım bu ilişkinin bir yerde tıkanacağını, ilişkimiz çok da ciddileşmeden mesafe koymam gerektiğini söylüyor. Duygularım ise şansımı denemem gerektiğini söylüyor. Sizce çok mu karamsarım?