Oneitis Paradoksu

Daha 3 ay, unutamadığını varsaymak için çok erken. 3 ayda unutsan garipti zaten. 

Kaçan kovalanır. Kovalanacaksa ancak böyle kovalanır. Kovalayan, kendisine koşan birini değil, ancak kendisinden uzaklaşan birini görür. Bu çok temel bir kural. 

Onu geri istiyor musun?

Eğer peşinden koşarsan uzaklaştırırsın, kimse kendine yalvaran insanı değerli görüp de istemez.

Peşinden koşmazsan değerini anlayabilir de uzaklara gidebilir de. Fifty-fifty.

Ama sen peşindesin diye değerini anlamaz. Sen yakınında durdun diye seni özlemez. Değerli olan insan gidenin peşinden mahvolmaz çünkü.

Özetle bir yolda sıfıra yakın ihtimal var, diğerinde ya olur ya olmaz.

İnsanlar tabi bu kaçan kısmını başkasına kaçan olarak uygulamaya çalıştıkları için bu yöntem çalışmayabiliyor. Özellikle kadının ayrılır ayrılmaz yeni birini bulması erkekleri büyük oranda soğutur. Hele de yüksek değer bir erkek bunu sineye çekmez. Kaçmaktan kastım; ona ulaşmaman, kendi hayatına bakman, günlük uğraşılarına, arkadaşlarına ve ailene eğilmen. Belki aklında olan ve bir süredir ertelediğin bir hobi veya kurs vs. deneyebilirsin. Kendini meşgul edecek bir şeyler üretmelisin.

Ben olsam, "belirsizlik beni çok yoruyor, enerjimi tüketiyor. Ben bu şekilde belirsiz bir statüde görüşmek istemiyorum" der ve iletişimi tamamen keserdim. Yani aramamak, sormamak, sosyal medya takibinden çıkmak, kendim sosyal medyada aktif olmamak, arkadaşlarla haber uçurmamak ve haber almamak... Bunları yapmadan zaten unutamazsın. Stalklama. Biz kızlar çok merak ederiz ve merak yok olmaz. Merakı sadece iraden ile ezebilirsin. İrade ile eze eze ve hayatına başka uğraşılar doldura doldura zaman içinde merak söner gider. O merak söndüğü zaman unutmuşsun demektir. Bu süreci de öyle birkaç gün sürecek diye bekleme. Hiç aklına gelmemesi en az birkaç ay daha sürer. 

Sen bu yol üzereyken o seninle iletişime geçerse iki seçeneğin var:

Bence senin için daha küçük bir ihtimal gibi görünüyor ama, eğer duygularını ve beklentini kontrol edebileceğini hissedersen, normal bir şekilde görüş ve ilişkiye gider mi diye pek umutlanmadan gözlemle.

Duygularını kontrol edemeyeceksen açık konuş, "benim gel-gitlere takatim yok, halen belirsizlik konusunda aynı görüşteyim, deneme yanılma görüşme istemiyorum, beni gerçekten istiyorsan görüşelim, yoksa bırak beni önüme bakmaya devam edeyim" de.

Ben kendim de genç yaştan beridir benimle yaşıt biriyle beraberim. Kendi tecrübem ve yazılarımda da anlattığım çizgim insanların akıllanmaları ile partner sayıları ve piyasada gezinmeleri arasında bir bağlantı olmadığı yönünde. Hatta, piyasada gezinmenin insanı daha akılllı mı yoksa gereğinden şüpheci ve bağlanma özürlü mü yaptığı konusunda olumsuza yakın gözlemlerim var.

Akıl yaşta değil baştadır diye güzel bir söz vardır. Ben gençlerin uğraştıkları zaman erkenden olgunlaşabileceklerini düşünüyorum. Şimdiki gençlerin olgunlaşmama sebeplerinden biri, evet, hayatın bunu onlara zorunlu kılmaması ancak öte yandan, gençlerin de "aaaayyyyyy eller havaya, bir daha mı gelecez dünyaya, gençlik delice yaşanmalı, vur patlasın çal oynasın, ne büyüyecez be erkenden" kafasında olmaları. Ben bu gençlerden değildim, birlikte olduğum adam da değildi. Bunun gençliğin vazgeçilmez bir hali değil günümüzün modası olduğunun farkındaydık. Şu an birlikteliğimizin 12. senesindeyiz ve gençliğin başından beri birlikte olmaktan dolayı da çok sağlam bir ilişkimiz var.

Pişman hissettiğim olmuyor mu? Sorgulamalarım tabi ki oluyor, çok arada. Ben 30'umu geçtikten sonra biraz sorguladım hayatımı. Ama şunu biliyorum: bunu yaşamayan yoktur. Kararlarıyla ilgili acaba demeyen yoktur. Hayatında daha farklı şunu yapabilirdim düşüncesine düşmeyen yoktur. Bu düşüncelerin normal olduğunu biliyorum ve manzaraya bakıyorum:

• İlişkimde kavga çok minimal düzeyde. Hiçbir türde şiddet yok.
• Birlikte iyi vakit geçiriyoruz ve eğleniyoruz.
• Seks düzenli ve aşırı heyecanlı olmasa da teknik olarak oldukça tatminkar.
• Görev paylaşımı yaptık ve iki taraf da görevlerini yerine getirerek günlük hayatı paylaşıyoruz.
• Ekonomik davranışlarımız uyumlu. 
• Kendimize ait, hemcinslerimizle program yaptığımız günlerimiz var. 
• Üçüncü kişilerle ilgili, hem karşı cinse hem de ailelerimize karşı olan tavırlarımızdan memnunuz.

Yani baktığın zaman güzel bir hayatım var ve ara sıra sevgilimin disiplin zaafları ve benim asabiyetim yüzünden çıkan, genelde aynı gün barışılan, herhangi bir küfürleşmeye, saygısızlığa gitmeyen kavgalar dışında bir problem, toksiklik denecek bir durum yok.

Bunları neden anlattım? Eğer bir ilişki böyleyse varsın bizim gibi 23 yaşındayken başlasın, varsın sizin gibi 26 yaşındayken başlasın. Eeeee? Ne olmuş yani? Güzel bir ilişki kurmuşsan neden bozacaksın? "Daha iyisini bulurum" psikolojisi bir insanın başının belasıdır. Biriyle birlikteyken de daha iyisini bulursun. Hayatta her zaman her şeyin daha iyisi vardır. Zaten senin olmayan sana daha iyi görünür bir kere. "Bana ne" demeyi bilmeyen insan durduğu yerde huzur bulamaz zaten.

İç huzurunu seçeceğin opsiyonunun mükemmelliğine bağlama ihtiyacı duymak bir zaaftır. Bir kararının arkasında durabilmek için onun tartışmasız en iyisi olduğunu düşünmek gereği duymak gereksizdir. Aranma hissinin varlığının seçeneklerinin iyiliğiyle alakası olduğunu sanmak aptallıktır. Aranma hissi insan doğasının bir gereğidir ve ne kadar iyi bir tercih yaparsan yap o hep orada olacaktır ve onu hep senin susturman gerekecektir. Redpill nefs terbiyesinden bihaber batılılar dünyasına ait bir öğreti olduğu için böyle derin düşüncelere pek aşina değil tabi, kendini teskin etmek için "bu hayatta seçebileceğim en iyi kadın buydu" demesine ihtiyaç duyuyor takipçilerinin. Tüm sistemi de bunun üstüne kurulu. Ben buna katılmıyorum. İnsanın aranmasını daha erken susturması daha sağlam bir bağlanma sağlıyor. 

Sahip olduğunda bir sorun olduğunu hissetmiyorsan, yanında olanın kıymetini bilmeye bakacaksın. İlişkiler ancak böyle sürer. Kaç yaşında tercih yaptığın değil tercihinin arkasında durabilecek sağlam psikolojiye sahip olmakla.

Oneitis'i oneitis yapan şey senin ilişkiye bağlanman, ilişkini sürdürmek istemen veya yaşın değil. İlişkin sonlanırsa veya bu kadın hayatından çıkarsa devam edemeyeceğini sanmaktır. İlişkiye bir şekilde kendini mecbur ve çaresiz hissederek bağlanmandır. İlişkindeki sorunları görmezden gelmen, karşındaki kişinin bozar taraflarını olumlamandır. 

İnsan ne yaşadığını bilir. Ancak kendini susturur. Küçük sorunlar her ilişkide olur ancak içini yiyen bir şeyler varsa ve karşısı düzelecek gibi değilse de onları susturmamalısın. İlişkini değerlendirecek olan sensin. Fazla tecrübenin bir yararı, "şimdikilerle nasıl ilişki kurabildiysem yeni biriyle de ilişki kurabilirim" hissiyle ilişkini yolunda gitmiyorken sürdürmek zorunda hissettirmemesidir sana. Bu rahatlığı sağlaması için öneriyor Redpill bunu. Ancak ben, düzgün ilişkilerin sırf tecrübe için harcanmasına karşıyım, o bu konuda benim gibi düşünmüyor. Biraz da erkeğin cinsel stratejisini desteklemek derdinde çünkü.

Bu ilişki konuları çok zor bir denge. Hiçbir ilişkinin mükemmel ve zihninde şüphe oluşturmamasını bekleyemezsin. O yüzden illa ki bir kusurlar olacak ve bir şeyleri hoş görecek, bir şeylerden ödün vereceksin. Ancak kusurları ileride sürdüremeyeceğin kadar da olumlamamalısın. Çok fazla olumlama bir yerde patlıyor çünkü. Zor dediğim denge bunu sağlamak. 

Bu dengeyi gözetebiliyor musun? Buna bakacaksın. İlişkini beğeniyor musun? Kişiyi beğeniyor musun? Kendini beğeniyor musun? Kendini muhtaç hissetmemeyi başarıyor musun yoksa terk edilmekten korkuyor musun? Yeni birini elde etme zahmetine girmemek için ilişkine katlanıyor musun?

Senin vakanda aklıma takılan şey, neden boşanılmış ve eski kocanın profili nedir, onunla ne kadar görüşülüyor, ilişkileri medeni mi? Bunlar biraz çetrefilli. İyi gözlemlemen lazım.

Yargılarına güvenen bir insansan ve bu sorulardan geçer not alıyorsan, ne yaşa takıl ne tecrübeye. Ancak, erken evlenme yine de. Evliliğin dönüşü zordur. Birkaç sene ilişkinin gidişatını görmenizi öneririm.