Kızların Kötü Çocuk Sevdası Üzerine

Kızlar kötü çocukları sever mi? Sever. Bu şu demek: kötü çocuklara genel bir eğilim var. “Erkekler kendine harcatan kadını sever” kalıbında nasıl ki sevgi duygusundan değil çekilme duygusundan bahsediyorsak, burada da o manada kullanılıyor kelime.

Bence iki türlü “kötü çocuk” var, ikisinine de düşecek farklı kız profilleri var. Ayrıca şunu ayırt edin: her kadın bunlara yönelmiyor, dürtüsel davranma seviyesinde kalan kadınlar bunlara yöneliyorlar. “Her” kelimesini her kadında kaçınılmaz olarak güdüler bulunduğu için kullanıyorsunuz, tamam, ama azımsanmayacak kadar kadında güdüsünün üzerinde kontrol sağlayan mekanizmalar da gelişmiş durumda. Aşağıdaki yazılarıma bir göz atınca neden bahsettiğimi “alfa fucks, beta bucks”tan daha zengin açıklamalarla okuyabilirsiniz.

Neyse… Başta bir ikilikten söz etmiştim, bu ikiliğe dair nüans gereğince yapılmadığı için ortalık çok karışıyor.

Birinci kötü çocuk grubu, hepimizin sürekli konuştuğu alfa erkekler. Kötü çocuk, piç sıfatını alıyor olmalarının sebebi çok sıklıkla aldatıyor olmaları, aldatmama prensipleri dahi olsa çok sık ve kolay partner değiştirerek kendilerine bağlanmış olan kızların kalbini kırıyor olmaları.

Kadınlar, aldatılacaklarını biliyor, öngörebiliyor olmalarına rağmen neden hala bu erkeklere yöneliyorlar, ağızlarının payını aldıklarında dahi ısrar ediyorlar?

En başta, bu erkekler yüksek testosteron vibe’ı veriyor. Bu da güç, fiziksel kapasite ve sağlıkla bağdaşıyor kadının kafasında ve çocuğunun sağlıklı bir genden olması dürtüsüne dokunuyor. Kadın zihninin en ilkel yerine dokunuyorlar yani.

İkinci olarak, kadınlar kimsenin ehlileştiremediği erkeği tavlama fikrinden güdüleniyorlar. Bu, hemcinslerine üstünlük kurarak egolarını tatmin etmelerinin önemli bir yolu. “Hiçbiriniz yapamadınız ama ben kendime aşık ettim”i deniyorlar yani. Deneyişler de çoğunlukla başarısızlıkla sonuçlanıyor ve kadın egosunu tatmin etmek bir yana öz saygısına zarar veriyor. Bu sefer durumu kurtarmak adına daha fazla takıntı, daha fazla hırs yapıyor. Siz de sanıyorsunuz ki kızlar bu adamlara hasta. Oysa ki çoğunluk sadece egosunun tatmini peşinde… Sevgi böyle bir şey değil.

Bunu neden dizginlemeleri gerektiği, dürtüsel davrandıkları zaman aldıkları riskler ve aynı zamanda iyi erkekleri kaçırıyor olduklarıyla ilgili tonla yazım var sitede. Devam edelim.

İkinci kötü çocuk grubu, asıl tehlikeli ve zararlı olan grup da bu, kriminal olarak da “kötü” olan, suç işleyen, dayak atan, silah taşıyan, kavga eden vs. erkeklerden oluşuyor.

Çok şükür ki, bunlara yönelen daha da az kız var. Ancak, yine de olması gereken sıfır noktasında değil. Canımızı bile tehlikeye atan bu durumu neden sıfırlayamıyoruz?

Yine, ilk gruba yönelimi sağlayan “yüksek testosteron” algısı burada da geçerli. O erkeklere yönelip bu erkeklere yönelmeyen kızlarda olduğundan bile çok daha dürtüsel bir yönelim var bu gruba yürüyen kızlarda.

Ama aslında burada mesele tam olarak dürtüsellik değil. Travmatize olmuşluk. Ailesinde, babasından çok kötü davranışlar görerek büyümüş olan kızlar, aynı davranış modelini hayatındaki erkekte de “arıyor”.

Yani kızların it kopuk sevdası babalarının it kopuk olmasından ileri gelir. Babası düzgün olan kızlarda böyle bir patern göremezsiniz. Eskiler, açıkta kalmasın diye, it kopuk fark etmeden, bazı kızları kurban edip o adamları zorla baş göz ettiği için, bugün bunları beğenen kızlar var. Diğer bir senaryoda da, bu kızların anneleri zamanında bu erkeklere güdülenerek gitmiş kişiler, çocuklarının böyle bir evlilikte büyümesine sebep oluyorlar ve döngü sürüyor. Bunlar, toplumsal sarmallar. Bireysel kararlar değil.

Bunlara yönelen kızlar bir erkeğin böyle bir şey olduğunu sanıyor. Bir de, insan garip bir şekilde en güzel değil en tanıdığı ortamda rahat ediyor. Bakın, çok çok kötü bir tecrübeyi uzun süre yaşadığınız zaman, bu tecrübeyle baş etmenizin yolu yaşadığınız şeyin kötü olmadığına, hatta başarabilirseniz iyi olduğuna kendinizi inandırmaktır. Çocukların, kendilerini kaçıran büyüklere ebeveynlerine hissettiklerine benzer bir bağ yarattığını, onların kötü insanlar olmadıklarını düşündüklerini okudunuz mu hiç? Stockholm sendromu denir buna. Ya da, zorbalığa maruz kalan çocukların, maruz kalmayan çocuklara göre, zorbalığın daha az kötü olduğunu savunduklarını? Tamamen aynı savunma mekanizmasından çıkıyor bunlar. Bunu yapmayanlar, kendilerinin yaşadıklarını hak ettiğine inanmaya sapıyorlar, kendilerinden nefret ediyorlar mesela. İnsanlar böyle savunma mekanizmaları geliştirmek zorundalar yoksa yaşadıklarını kaldıramazlar.

Bu kızlar fail değil, bu kızlar kurban. Düzelmelerini bir kadın olarak en çok ben isterim ancak bu onlara öfke kusarak olmaz. Böyle bir ilişki paterni yaşayan kızların aileleriyle olan meseleleri mutlaka psikolojik yardım alarak çözmeleri lazım.