Pişmansanız İzlenecek Yol

Merhabalar, umarım iyisinizdir. Blogunuzu keşfedeli çok olmadı ama yazılanların çoğunu okudum. Sizinle aynı çizgide düşünüyorum çoğu konuda, elinize emeğinize sağlık. Bana çok yardımınız dokundu.

Ben şu an bir ayrılık acısıyla yüzleşiyorum ve sizden tavsiye almak istiyorum.

Ben ortalama tipli (süs ve cilayla biraz yükseliyorum), çekingen ve biraz asosyal karaktere sahip biriyim. Muhafazakar ve dindar bir ailede büyüdüm ama baskıcı değillerdi, hatta özellikle annem bazen beni şaşırtacak derecede açık fikirli olabiliyor - tabii bir Türk aile yapısı çerçevesinde. Kendi üniversitemden 2 yıl süren bir ilişkim oldu, oğlan her şeyde ilkimdi. Bence alfa karakterdeydi ki kendisi de redpill kavramıyla beni tanıştıran kişiydi. Çoğu Redpillci gibi 20-30’larında kendini inşa edip, kızlarla da geçici ilişkiler kurmayı ve evlenme işini de daha sonraki evrelere ertelemis biriydi. Bu konuda bana hep dürüst oldu, ilişki içerisinde de bir yalanına denk gelmedim ki prensipleri gereği yalan söylemiyordu - kalbimi kırmak pahasına da olsa. Ben aile tarafından şanslı olduğumu düşünüyorum çünkü annem ve babam iyi bir çift, her ailede olduğu gibi atışmalar, küsüklükler olsa da iyi anlaşırlar ve ideale yakın bir dengeleri var. Görücü usulüyle gençken evlenip birbirlerine hem dinen hem de ailelerince gösterilen çizgilerle yaşamış ve yıllar geçtikçe birbirlerine ısınmış, birlikte nice badireleri atlatmış insanlar, iki âşık olarak birbirlerini bulmamışlar. Ben babamı çok severim ve kendisine saygı duyarım, anneme de öyle. Ergenlikte onunla çatışmalarımız çok olsa da yıllar geçtikçe onu anlamaya/birbirimize tekrar ısınmaya başladık. Aileme düşkün bir insanım genel itibariyle. Ex’im daha disfonksiyonel bir ailede büyümüş biri ve önünde çok mutlu bir evlilik örneği de görmemiş biri. Geçmişinden bana hiçbir zaman açık açık bahsetmese de daha öncesinde büyük bir kalp kırıklığı, belki oneitis yaşamış olduğu belli.

Soğuk duruşum ve çekingenliğim beni erkek ilgisinden uzun bir süre korudu diyebilirim, bir de o zamanlar kendimi çirkin buluyordum, onun etkisi de yadsınamaz. Zaten üniversite boyunca korona yüzünden karantinaya çekilmemiz - deprem vs. derken tam olarak bir arkadaş çevresi de edinemedim, bir süreden sonra da kendim de denemek istemedim, kabuğuma çekilmek kolay geldi, asosyal olup çıktım. Lisede de çekingendim ve bunu rehber öğretmenim fark edip benimle birkaç seans konuştu bile ama o zaman en azından kemik bir arkadaş grubum vardı. Sınavdan sonra başka şehirlere dağıldık, iletişimimiz koptu. Bana en yakın kişi ablam diyebilirim. Eski sevgilimle tanışmam üniversitemin son yıllarına denk geliyor. Kendisiyle tanıştığımızdan itibaren ona bir çekim hissettim, tecrübesinden ötürü belki de. Ben ona çok kapılmış bulunuverdim. Açıkça söyleyeyim o zamanlar ilişkiler konusunda şu anki bilincime sahip değildim ve o kadar dert etmiş de değildim. Medyanın feminizm propagandası, etrafımdaki kızların da çoğunun az çok ilişki yaşamış olması sebebiyle ben de üniversitede bir şeyler deneyimlemek istedim, aşık olmak istedim. Öyle çok ortamcı-piyasacı arkadaşlarım yoktu gerçi, hepsi az çok muhafazakardı bu konularda.

Dediğim gibi ben biraz kendime kurduğum duvarları yıktım onunla. O da bu konuda bir ustaydi diyebilirim, korkularımı/bahanelerimi güzelce geçiştirebiliyordu. İlk birkaç aydan sonra ben ona çok bağlandığım için korkmuş olacak ki bir ayrılma girişiminde bulundu. Beni üzmekten ve bende kalıcı bir hasar bırakmaktan çok korkuyordu gerçekten. O zamanlar tam olarak oturtamasam da ileride beni yaralı görmek istemiyordu. Ben bunu kabul etmedim ve biraz peşinden koştum denebilir. Tekrar ilişkiye başladık, genel olarak güzel bir ilişkiydi. Geçmişi kötülemek istemiyorum. Ben alıngan biriyimdir, o da lafını esirgemezdi hiç. Bir de sizin de dediğiniz gibi kızın daha çok sevdiği bir ilişkideydik ama buradaki sevgi-bağlanma dinamiğimiz benim 3’üme onun 2’sinden daha büyük bir orandaydı, yani ben ondan çok daha fazla bağlıydım. Bu onu sıkıyor ve bana karşı hoyrat olmasına da sebep oluyordu. Zaten aile dinamikleri sebebiyle kavgaya küslüğe tahammülü olmayan biriydi. Hemen sonuçlanmazsa çok fazla geriliyordu, ayağı hep kapıdaydı anlayacağınız. Bu süreçte ablam bana çok akılcı tavsiyeler verse de dinlemedim ve ilişkiyi sürdürmek için elimden geleni yaptım. Bu arada hakkını yemeyeyim, hiç bir zaman büyük bir yanlışı olmadı bana. Aldatma, şiddet, küfür veya birilerinin yanında beni rencide etme gibi girişimlerde asla bulunmadı, ki zaten amacı bana eziyet çektirmek hiç olmadı. Biraz o da bencilleşti ve bana alıştı-bağlandı ve iyi zaman geçiriyorduk, zaten her şey en çok onun lehineydi, beni bırakmadı o yüzden. Son aylarımızda ikimiz de iş arayışındaydık bir yandan. Eğer iş bulamazsak memleketlerimize dönecektik ve iş uzak mesafe ilişkisine dönecekti ki kendisi bunu kabul edecek bir tip değildi asla. Bu bende büyük bir korku yarattı. Zaten ilişkinin başından beri ondan ‘Bana bağlanma’ lafını duymuş olmam ve bunu bile bile bağlanmam kendimi yeterince aptal hissetmeme yetiyordu, bir de sonun yaklaştığını anlayınca hırçınlaşmaya başladım. Her şeye trip atan ve duygu durumu hızlı değişen çekilmez bir kıza dönüştüm. O da pek acımadı sağ olsun. Bu son aylarda biraz kendi olmayacak şekilde davrandı, çok saldı. Bu bende biraz soğumaya yol açtı ona karşı, bir de savunma sistemi gibi oldu benim için, yaklaşacak sona minimum hasarla girmek istedim. Yine sonda onun kararıyla ayrıldık, bana aslında beni kendinden soğutmaya çalışmadığını ama bundan memnun olduğunu söyledi çünkü daha az hasar almıştım beklediğinden. Bu arada asla onun yüzünde soğuduğumu gidip söylemedim ki böyle bir şeyi yapmam da. Oldukça toleranslı davranmaya çalıştım, yakınlıktan kaçmadım çünkü uzun bir ilişkide böyle dönemlerin olabileceğini tahmin ediyordum ve üstünden de gelirdim ben o durumların. O da bunun köşesinden dönebileceğimizi söylemişti eğer doğru davranırsa. Ama bunu yapmak benim tekrar artan bağlılığım demekti (belki de böyle bir badireyi atlattığımız için öncekinden çok daha güçlü şekilde tutunacaktım). Bunu da istemedi.

Bana onu birkaç ay içinde unutacağımı ve başka gemilere yelken açabileceğimi söylemişti, kendisi redpill mankafası biraz. Düşündükçe anlıyorum çünkü bunu yapmayacağımı hep biliyordum. Ayrılalı bir iki ay oldu ama hâlâ eşyalarını atmadım, her şeyi olduğu gibi duruyor. Açıkçası yarım kalan bir hikayemiz yok ve böyle olacağı da belliydi ama benim yarım akıllılığım işte, nedense onu bağlarsam çok daha değerli biri gibi hissedecektim. Alfa dul olduğumu düşünmüyorum, onu geri istemiyorum ve büyük bir duygusal hasar almadım. Yaşadıklarımdan pişman sayılmam çünkü yaşamasam şu anki mentaliteye sahip olamazdım yüksek ihtimalle. Bir de iş arayışındayım ve arkadaşım yok resmen, eve kapanmış durumdayım ve bu da psikolojimi kötü etkiliyor. Geçmişi düşünüp duruyorum haliyle. Durumun size anlattığımdan daha iyi olduğunu da açıkça ifade edebilirim. Bunları yaşarken mutsuz değildim, büyük oranda daha mutluydum bile. Benim açımda güzel bir ilişkiydi, bitti diye kötülemek istemiyorum onu da.

Sorun şu ki, benim ayrılık sonrası ilişkiler, dini değerler ve geleceğim üzerine uzunca düşünme fırsatım oldu. Ve çoğu fikrimde değişime gittim. Açıkçası ilişki içerisindeyken de 30’umdan önce evlenip çoluk çocuğa karışmak istediğimi biliyordum, ona da söylemiştim hatta. Üstüne şu an dini inancımı da sorguluyorum, ailem Müslüman olsa da ben lise son itibariyle kendimi dinsiz olarak tanımladım ve Tanrı üstüne hiç düşünmedim bile. Şu anda hâlâ kararsızım ve muhtemelen bir karara varmak bir iki yılımı da alacak - her şeyin üzerine derin bir araştırma ve uzun okumalar yapmak hedefim. Ki sonuç itibariyle tekrar dinsiz olsam da ilerideki ilişkimde bakire olmayışımın ve böyle bir ilişki yaşamış olmamın olumsuz çıktılarından korkuyorum. Bunları yaşayıp da öğrenmek istemezdim ama eski ilişkimde cinsel birlikteliğimiz ilk ayın sonunda oldu. İleride birlikte olacağım kişiyle bu kadar hızlı adım atmak istemiyorum, en azından değerlerimizin ve ideallerimizin uyuştuğunu, cinsellik için kullanılmadığımı ve nefsini kontrol eden biri olduğunu test etmem gerek. Bunun için de daha fazla beklemek isterim, neredeyse yarım yıl, bu noktada ona yaptığım haksızlık olur mu? Bu kişi eski ilişkimi ve ne zaman birliktelik yaşadığımı sorarsa açıklamalı mıyım? Bekaret konusunda tabii ki yalan söylemem, bu büyük bir ayıp bana göre ama bu soruya cevap vermek ihtimali bile beni çok geriyor. Beni sütten çıkmış ak kaşık bilsin diye yalan da söylemek istemem. Ne yapabilirim bu noktada?

Bir de bu yıl kendime odaklanacağım ve hayatıma birini almayacağım, o konuda kesinim. Şu anki en önemli hedefim iş bulmak ve güzelliğimi, genel kültürümü, biraz da sosyal çevremi elimden geldiğince geliştirmek. Ondan sonra kendime makul birini bulmak istiyorum, gözü çok yükseklerde biri değilim. Ailemden de aldığım terbiyeyle gözümün dışarıda kalmayacağını, sınansam da kendimi kontrol edebileceğimi biliyorum. Zaten ilk ilişkimde de aynı yaştaydık, yakın bölümlerde okuyorduk. Kısacası oğlanla neredeyse her noktada eşit sayılırdık, ben dış görünüşüne çok çekildim ama doğruya doğru. Bir ya da iki yıl sonra yeni bir ilişki istediğimde kısmetse evlilik yoluna giden, ne gibi kriterlere önem vermeliyim?

Abla öncelikle bu sayfayı açıp benim gibi danışacak kimsesi olmayanlara fikir verdiğin için teşekkür ederim biraz geç keşfettim ama olsun. Uzun olursa kusura bakma cevaplamasanda içimi dökmüş olurum en azından. Yaklaşık 1.5 yıl önce birisiyle tanıştım uzaktan eğitim alıyordum muhabbet ilerledi ama arkadaş olarak,onun hakkında birşey düşünmüyordum iyi tatli bir insandı ama dunyalarimiz farklıydı hayata dair çoğu şeyde farkli düşünüyor hatta bunla birbirmizi kızdırırdık birazda sert bir mizacı var zaten bir süre sonra bana karşı hisleri olduğunu fark ettim hep salağa yattım çünkü ya karşılık verecektim yada iletişimimi kesmem gerekiyordu. Onunla konuşmak beni mutlu ettiği için anlamamazliga vurdum bir gün bana benimde iyi olmadığım bir gün açıldı ağladı vs. Saatlerce artık konusmayalim eskisi gibi seninle konusamam dedim çünkü benim için olursa sonu evlilikle olmasi gerekir e onuda düşünmüyorum kıymet veriyorum ama iliski baska birsey tabi bir yanimda çok üzüldü çünkü temiz birisinin kalbini kırıyor onu kendi ellerimle öldürüyormus gibi hissetim belki de hayatımın kadınını kaçırıyordum. hayatımda daha önce hiç böyle ilişki kurmadım yani acemisiyim en son iş bi süre deneyelim olmazsa olmaza kadar geldi. Garip bi şekilde bana olan sevgisini o kadar güzel belli ediyordu ki kendimi daha kötü hissetmeye başladım yalan yok ben bu yaşıma kadar böyle sevgi görmedim. Ama kafamda 40 tilki dolanıyor karakterlerimizi düşünüyorum ailelerimizi düşünüyorum hayattan beklentilerimiz falan hepsi bir çatışma sebebi ama o görmüyor yada görmek istemiyor. Tabi bende ona karşı sevgi hissettigimi anladım konuşmadığımız an yok neredeyse . Karmakarışık hisler içerisindeyim çünkü aramızdaki farkları gormezden gelsem bile çevremiz büyük engel 2 düşman aile gibi düşün şehirler uzak vs. 1 seneye yakın görüştük yanına gittim geldim maalesef orada daha çok bağlandık birbirimize konu ne zaman ciddiye dönse biz birbirimizi sevdikten sonra hallolur diyor ama başka da yardımcı olmuyordu . Ben daha fazla dayanamadım anneme durumu anlatmak istedim çünkü eğer o da umutlu konusursa sonu ne olursa devam edecektim hemde akıl alacaktım onun rızası benim için çok önemli. Normalde annem evlenmemi çok ister ben kendimi yeterli görmediğim ve baska ailevi sebeplerden dolayı gecistirirdim hoş sirada bekleyende yoktu zaten.benden beklenilmeyecek hareket yani bunu anneme danismam. Konuyu anneme açtım tabi yüzeysel bahsettim neden istedigimi kafama takılan şeyleri tabi annem üzüldü bu farklarin sadece sevmekle duzelmeyecegini vs anlattı kabul etmedi yani. Sonrasi facia zaten arada kaldım en son siz uzulmeyin ben üzülürüm diyip çıktı hayatimdan ne kal diyebildim ne git. Hayatimdaki ilk denememde elimde patladı eşekten düşmüşe döndüm. Birkaç ay sonra bi arkadaşım benle birisini tanıştırdı arkamdan is çevirerek yani iyiliğim için ama öncesinde dedim ben ayrılığı henüz atlatamadim hazır degilim zaten bu kafayla baskasiyla konusursam çok ayıp etmiş olurum diye ama oldu hayat boyle gecmez bi yerden devam etmem gerekiyor diyerek tanıştım. Kafamız uyuşuyor muhabbetimiz sardı onunla herhangi yabanci biriyle nasil konusuyorsam oyle konuştum tabi hiç iliski yasayacam gozuyle bakmadım ayrıca fiziksel olarakda benim ilgimi çeken biri degil. iyi anlaştım ama konusmanin arkasında kendimi çok kötü hissettim sanki oncekini aldatiyormus gibi arkadasimin niyetide biliyorum kızında haberi varmış kabul etmiş dedim aynı hataya düşme yol yakınken kes yoksa sonrasi acı oluyor. Kendimi kızın yerine koydum kimseyi yara bandi olarak kullanmaya hakkımız yok .Kıza bir sonraki görüşmede usulünce anlattım sagolsun anlayışlı kızmış hak verdi bana. Eğer buraya kadar okuduysan bana bir akıl ver abla oncekinde umut yok ama bolca pişmanlık,anı üzüntü var ben bu psikolojiyi nasıl atlatabilirim? sevmenin sevilmenin tadını aldığımdan beri yalnızlığım sorun olarak gözümde büyümeye başladı eskiyi unutamıyorum yeniye başlayamıyorum zaten yıllardır arkadaştan aileden uzak yaşıyorum. Kafamda hayal ettiğim kişiyi bulmamda neredeyse imkansız gibi bundan sonra nasıl bir yol izlemem daha iyi olur sence? Dahada uzamasın diye bazı ayrıntılari atladim şimdiden cevabın için teşekkür ederim 

 Bağlanma niyeti olan fakat kesin olarak çocuk istemeyen biri ne yapmalı? Çocuksuz ömür boyu sürecek bir ilişki kurmak mümkün mü?