Yanlış Kilomuzda Psikolojinin Önemi

Cıvıtık, aslında o kadar da sağlıksız besleniyor sayılmam. Balık ve et yerim haftada bir veya iki kez, sabahları mutlaka peynir yerim. Abur cubura düşkün olsam da abartmam. Günde bir veya iki çikolata, o kadar.

Abur cuburdan ziyade kahveye düşkünüm. Günde rahat 3 fincanı buluyor. Belki ruh halimi olumsuz etkileyen şey kahvedir.  Ve biraz yağ kazanmak için gece yiyorum şu sıralar, belki işe yarar. Annemle ilişkimiz pek iyiye gitmiyor ama ben onu boş vermiş durumdayım açıkçası. Evi terk etmeyi bile düşündüm. Evde kendisinin yapmak istemediği her işi üzerime yığıyor gibi hissediyorum.

Öte yandan bu söz dinlemez inadım inat kız seni dinliyor Cıvıtık. Probiyotiğini yiyor, mentalinin el verdiği kadar dışarı çıkmaya, yürüyüş yapmaya gayret ediyor. İki gündür kendimi zorluyorum evdeki spor rutinime dönmeye. Toplamda bir saat sürmesi gereken sporu bugün iki saatte anca bitirdim. Gecenin ikisinde, ardından birkaç midye gömdüm ve bir şişe de bira yuvarladım. Birazdan ikinciyi yuvarlayacağım, sonra uyurum 6 gibi herhalde. :)

Bir hareketi yapıyorum, öbür hareketi de, sonra kafam bir anda dağılıp gidiyor sebepsiz. Telefon zart zurt titriyor, biri doğum haritası yorumu istiyor, öteki ilişki tavsiyesi istiyor -sanki benim kendime hayrım varmış gibi :)- benim kafam da o an başka bir aleme uçmuş zaten. Spora tekrar odaklanmam bir 5-10 dk alıyor. Eski düzenimde hızlı, hırsları olan ve motivasyon sahibi, bambaşka bir insandım halbuki. Ne ara bu duruma geldim gerçekten şaşırıyorum.

Uğraşıyorum Cıvıtık, uğraşıyorum. Bu da böyle bir günümdü... Hayırlı sabahlar bu arada, huzurlu ve verimli bir gün olsun senin için Cıvıtık.

Ya bu insan psikolojisi öyle Allahın cezası bir şey ki... İnsanların yaptığı/söylediği küçük şeylerden etkilenmem zannediyorsun, bir bakmışsın etkilenmişsin. Olay bir yerde patlayana kadar da farkında değilsin.

İlişkilerimde ve dışarıya karşı gamsızlığım Allah katındayken aynı gamsızlık aileme gelince uçup gidiyor.

Anneannem "çok zayıfsın, yanakların içe göçmüş, bir deri bir kemiksin, güzel görünmüyor" deyince bunun yarattığı moral bozukluğundan yiye yiye 6 kilo almış vaziyette eve geri dönmüştüm. Yıllardır 45-46 idim ve kilo almıyordum.

Kıyafetlerime sığamamıştım, Doğu Alman güllecisi olmaya adaydım Cıvıtık. Annem de laf sokup bıyık altından gülüyordu. Bok gibi zamanlardı. Onlar ergenlik çağlarındayken anneme "kalçan çok büyük", teyzeme de "boynun horoz gibi" deyip ikisinin de vücut algısını halletmiş anneannem, birkaç ay içinde benimkini de halletmiş bulundu.

Zaten sevgili aile vs. hayatımdaki çoğu insanın dış görünüş(üm)le ilgili garip bir takıntısı, beğenmezliği oldu. Kendimi en cilaladığım üniversite yıllarında bile, bir eximin annesi fotoğrafımı görünce "pek güzel değil" demiş. Oğlunun kendi görünüşünden kompleksli bir narsist olmasına şaşırmıyorum, yazık.

Kilom normale döndü sayılır, verirken sorun yaşamadım, kıyafetlere sığıyorum ama aynadaki kadını ben de beğenmiyorum şu an.

Kendimi 1.60 zannediyordum, meğer 1.55 mişim. Minyon kadınların laneti, 100 gram bile alsan belli olur. Ömrüm boyunca kardio ağırlıklı spor yapmam gerekecek DELİ GİBİ. Zaten zamanında 2 saate varan egzersizler yapıp adrenalin fazlalığından öfke patlamaları yaşamamın sebebi de bu. Anneannem ne kadar laf ederse etsin o boyla kıyafetlerin yakışabilmesi için iskelet gibi, ruh gibi, 45 kilo olmaktan başka şansım yok. Şu an 48...

İlkokuldayken, daha ergenlik kilosu almadığım zamanlarda "bırak o ekmeği, şişmanlıyorsun" diyen babamı dinlerim diyet yaparken. Annemin okul için hazırladığı sandviçlerin kekremsi kokusundan tiksinip çöpe atmaya başlamıştım, açlık hissiyle barışıktım ve hoşuma gidiyordu. Onları yemiş olsaydım daha uzundum belki de.

Tatlıya çikolataya her zaman düşkün oldum. Allahtan sporu, hareket etmeyi seviyorum. Hijyene ve şıklığa önem veririm. Cila ve süslenme fikrini sevsem de bir yanım bunlarla, makyajla vs uğraşmaktan nefret ediyor Cıvıtık.

Özel bir akşama, kutlamaya hazırlanırken çok endişeli ve stresliyim, ortalığı dağıtıp döküyorum mesela. Eskiden makyajı severdim, şimdi en hafif makyajın bile yüzüme bir çuval ağırlık koyduğunu hissediyorum, tavırlarıma da rahatsızlık ve kendim olamama şeklinde yansıyor, bazen de yapmak zaman kaybıymış gibi geliyor. Makyaj yapmasam annem yap diye ısrar ediyor ya da insanlar liseli velet zannediyorlar beni.

İş görüşmesi gibi ciddiye alınmam gereken günlerde veya keyfim yerindeyse yapıyorum artık. Görünüşümü habire parlatmaktan yoruldum, parlatsam da insanların lağım kokulu laflarından kaçamıyorum. Hoş geldin casual look bebek, böyleyken o kadar da laf duymuyorum. Kafam nispeten rahat.

<3