Eşi Çirkinleşti diye Dertleneni Kınamak

Selam Cıvıtık, epeydir fikrini duymak istediğim bir konu var. Konuyla en alakalı yazı bu gibi geldi, o yüzden buraya yazıyorum. Soruların çoğu bekar-ilişki tavsiyesi isteyen arkadaşlardan olduğunu görüyorum. 1 yıllık evli, 30 yaş bir kadın olarak kulüpteyim ben de. Yazıların, evlilikte bazı konularda gerçekten işimi kolaylaştırdı ve beni rahatlattı, söylemek isterim. Çok teşekkürler. 

Soruma gelirsek, biraz arka plan vereyim. Ben epey rasyonel, duygular konusunda da bazen kör ve ketum bir insanım. Çocukluğumdan beri böyleydim, fıtratım bu (kendimi tanıyorum ve kör noktalarımı geliştirmeye çalışıyorum ama). Duygularımla hareket etmem, soğukkanlıyım, biraz da idealist ve fayda odaklıyım. Çocukluğumdan beri kadınsı bulunan şeylerden hiç hoşlanmadım ve uzak durdum. Ne dış görünüşe özen (ne saç, ne kıyafet, ne süs), ne erkeklere ya da romantik ilişkilere ilgi. Sebebim bunların bana ikincil şeyler gibi gelmesiydi, bir nevi boşa zaman. Aslımıza ait değil, o kadar da önemli değil vs. İnsan olarak hedeflerim vardı, kafamda da hep yapmam gerekenler, geliştirmem gereken yönlerim. Hala da öyle. Bu arada Müslümanım -Türkiye ortalamasının üzerinde, kendi tercihimle ve düşünebileceğin en ciddi şekilde- ve bunun da etkisiyle hayatımda anlam arıyorum, her adımımı o anlamı destekleyecek şekilde atmaya çalışıyorum. Zeki ve farkındalığı yüksek diye övüldüm, bununla birlikte genelde erkeksi ve biraz robotik bulundum çevrem tarafından. Dışardan bunları duymak önemliydi bence, yaşadığım şey benim normalimdi o yüzden kulak asmıyordum ama bu eleştirileri aklımın bir kenarında da tuttum. Özgüvenli ve objektiftim o yüzden kimse kırar mıyım diye endişelenmedi defalarca açıkça konuşabildik bunları. Kendimle barışık ve seçimlerinden memnundum. Evlilik de açıkçası gündemimde ve hayat planımda yoktu. Not, tipim aksine hiç erkeksi değildir ama, minyon ve sevimli bulunan bi insanım. Orta şekerim işte.

Biraz uzattım ama kafanda net bir profil oluştuğuna eminim, bu da sorum için önemli. Hasılı, geçen sene kendim de dahil herkesi şaşırtarak evlilik kararı aldım. Tahmin edebileceğin gibi aşk evliliği değildi. Sevdiğim, hayata karşı duruşunu beğendiğim ve içimin de doğal şekilde ısındığı gördüğüm bir iş arkadaşımla evlilik yoluna girdik. Evlenmeye, doğal olanın bu olduğunu ve yaşanması gerektiğini düşünerek karar verdim. Bir challenge ve gelişim fırsatı olarak gördüm. Evlilik korkumu epey kurcaladım bu arada, evlendikten sonraysa hiç de korktuğum ve tahayyül ettiğim gibi olmadığını fark ettim, güzel yönlerini keşfettim. Demek ki zihnimde bir şeyler yanlıştı dedim. 1 yıl için overall tecrübem epey pozitif, umarım bundan sonra da yine gerektiğinde cesur adımlar atarak hayatıma güzel şeyler katabilirim.

Ve fakat kadınlığımı keşfetme belki de kabul etme konusunda daha yolun başındayım Cıvıtık. Sorum da bu. Zaten temelde anlattığım fıtrat var, onun üzerinde de galiba ihmal ya da korkular. Bu ara bu konu üzerine düşünüyorum ve adım atmak istiyorum. İlk amacım da kökenini anlamak. Annem ya da bir kadından evlilik sürecimde bir oryantasyon:D almadım. O dönemde evliliğe pozitif bakışın, erkek-kadın dengesi, roller, hatta cinsellik konulu yazıların tabularımı-korkularımı fark etmeme ve aşmama bir abla rolünde çok yardımcı oldu. Kadın oluşuma dair bir pencere açtı kafamda. 29 yaş bunun için epey geç ama, olsun. Evliliğimde de iki kişiden kadın olanı olarak var olmaya, hem kadın olarak hangi potansiyelleri taşıyıp ilişkiye ne katabileceğimi hem de kendim için kendime dair yeni neler açığa çıkarabileceğimi bulmaya çalışıyorum. Bu konuda ikili ilişkilerin dinamiği anlamında epey twitini ve yazını okudum ama yine anahtar tavsiyeler vermek istersen severek dinlerim. Benim esas sorum bunun dışa yansıyan yüzü, yani dış görünüş. Kadın-erkek ilişkisinde bunun önemine dair bir algı yoktu mesela bende, sen ikna ettin :) TAMAMEN olduğum gibi sevilmek, dış görünüşümün HİÇ önemli olmaması gibi :D beklentilerimin gerçekçi olmadığını görüyorum. Bu arada tesettürlüyüm, dış dünyadaki giyimim stabil. Bu da beni bedenime ve dış görünüşüme karşı körleştirmiş olabilir. Eşim bana göre bu konu da dahil birçok konuya daha geleneksel bakan birisi ama beni de tanıyor. O yüzden güzelliğime, bakımıma, giyimime özen göstermem için beni pozitif dille teşvik ediyor. Beklentilerini bilmek güzel, bu açık iletişimi seviyorum. Fakat bu konuyla barışamıyorım. Makyaj, looksmaxxing, beden tipimi-saçlarımı tanımak, yüzümü tanımak bunlara ufaktan girdim, yani en azından artık gündemimde. Yine senin de payın var. Düşünme biçimini kendime benzettiğim kullanıcı ismi 'mantıklı kadın' olan birinin klişelerin aksine kadınlara özel paylaşımlarını görmek epey eğlenceli :) İşte ama bu konuya önem vermeye çalışsam da, bazen aynaya bakarken kendimi şu an neden bunu yapıyorum ki derken buluyorum. Bir anlamı yok. Bu konulardan zevk alan kadınlar içindeyken fark etmese de bakımlı olmak gerçekten zaman ve emek gerektiriyor. Ve ben bu emeği vermek için eşimin mutlu olması ve evliliğimizdeki çekimin gelişmesi ihtimalleri dışında motivasyon bulamıyorum. Bu motivasyonlar belki yeterli ama dışsal. İç motivasyon olmaması bir problem. Kafamda zamanımı neden buna harcayayım, şu an bunu neden yapıyorum soruları uçuşuyor. Acaba eşimin bakışı mı doğru olan benim bu bakış açım mı, hangisi mantıklıysa ikimiz de o yöne değişmeye çalışsak? Bunun böyle zorlamayla olması normal mi? Diğer kadınlar buna nasıl doğal bir eğilim duyuyor? Güzellik algım da genele uymuyor ki zaten benim? Ama beden algım neden bu kadar kendimden kopuk, nerde sıkıntı var? Kadın olmak ne demek, 'kadın gibi' olmak için belli şeyler mi yapmak gerekiyor? Aklıma gelen ve yanıt bulunca hem zihinsel hem pratik level atlayacağımı düşündüğüm :D bir sürü soru. Güzel ya da bakımlı olmaya yönelik bu zorlama ilgi yapılacak listeme zevk alınan bir şey değil sorumluluk olarak ekleniyor. Bu hem beni rahatsız ediyor hem de ilerleyemiyorum sonunda. İşte yazdığım gibi hem motive değilim hem ikna değilim. Bu konu kafamda büyüyor, daha ilerde evliliğimizi zedeleyebilir de bu -eğer erkek-kadın ilişkilerinin olmazsa olmazlarındansa. Belki kadınlığımla hala barışamadım, açığa çıkmayı bekleyen doğal dürtüler var belki de her birimiz farklıyız ve içinde olduğum şey tamamen doğal. Bilemiyorum. Birçok kişiye saçma gelecek belki bu mesele ama en az birkaç aydır zihnimi kurcalıyor. Hepimiz hayatımızın bir yerlerinde bir şeyleri keşfediyoruz işte. Bu konuda seninle bakış açını, tavsiyelerini ve yol göstermeni duymayı çok isterim. Bu kadar uzun yazdığım için kusura bakma bir noktada sesli düşünmeye döndü iş, başlarken bunlar aklımda yoktu. Umarım okursun :D Seviliyorsun.