İlişki Hayatımızda Bizi Büyüten Ailenin Etkileri

Cıvıtık, sana kritik bir sorum var.

Bir insan ailesinin davranışlarından hiç memnun değilse onları tamamen hayatından çıkarmalı mıdır? Çıkarabilir mi?

Babamı tümden sildim.

Annemin hakkını ödeyemediğim konular var ama enerjimi ve akıl sağlığımı olumsuz etkiliyor. Onun istifleme huyundan, benden memnun olmadığını hissetmekten, yaptığım azıcık güzel şeye göz devirmelerinden, "sen yapamazsın, edemezsin ama ben yaparım" demelerinden, babamın ona yaşattığı travmaları iyi günlerimde defalarca anlatıvermesinden bıktım usandım. Tam iyileşir gibi oluyorum, babamın vs. konusunu açıp limon sıkıyor üstüne. Tek başıma ev temizlemekten, hizmet etmekten de bıktım usandım.

Şu 2 ay tek temennim sınavdan iyi bir not alıp atanmak, olmazsa da anneannemin yanına kaçmak, o da olmazsa mahvoldum zaten. Bitik mentalim el verdiği kadar ders çalışıyorum bir süredir.

İleride ben yanında olmadığım zaman ne durumda olacağını hiç hesaba katmıyor. Kendine çeki düzen vermemekte ısrarcı. İleride olur da evlenirsem başıma bela olmasından, evliliğimi sabote etmesinden de çekiniyorum çünkü yapmaz değil... Çocuğum olsa emanet etmeye de çekinirim. Zaten tedaviye götürmeden bunu yapmam. Önce kendini toparlaması lazım. Benim bunu nasıl yapacağıma dair en ufak bir fikrim yok, güzel güzel konuşup ikna etmem de yaramıyor. Gitmiyor işte terapiye. Yetişkin hayatına adım atıp para kazanmaya başladığım zaman kolundan tutup zorla götürmekten başka çarem kalmadı.

Şu an onu kendi haline bırakıp direkt kendimi o evden kurtarmam gerektiğini düşünüyorum Cıvıtık ama içim rahat etmiyor. Çünkü onu ileride büyük oranda hayatımdan çıkarmayı düşünüyorum. Bu fikir de beni feci üzüyor, geriyor.

"Anneni mute'lamalısın" demen biraz işime yaradı, canımı sıkmaya başladığı zamanlarda yanından gidiyorum veya "bundan bir daha bahsetme" diyebiliyorum. Ancak uzun vadede başka bir plan gerek bana.

Sence çarem onu, ailemi hayatımdan çıkarmak mı yoksa görüşmeyi minimuma indirmek mi? Benim durumumda hangisi daha sağlıklı olur?

Bir çocuk ailesini 5 yaşına kadar görmediyse, anneyi kısıtlı bir süre gördüyse, sadece tek bir ebeveynle, anneanneyle büyüdüyse ve sadece bu insandan koşulsuz sevgi gördüyse ileride hala aşkta, sevgi alıp vermede sorunlar yaşar mı?

Hatırlıyorum da ondan ayrılıp başka şehre, bizimkilerin yanına getirilince çok ağlamıştım, eve alışamamıştım, yaşıtlarımla aram iyiyken ailemin yanına geldikten sonra saldırganlaşmaya başlamıştım.

Bizimkileri boş verelim. Anneannemde bir olaylar var ve bunu ne annem, ne teyzem ne de ben çözemedik yıllardır. Bazı yabancı arkadaşlarım anlattıklarıma narsizm dediler, bense biraz gücendim yalan yok. Sana da ondan bahsetmek ve senin fikrini almak istiyorum Cıvıtık.

17-23 yaşlarıma gelene kadar bir sıkıntı olduğunun farkında bile değildim anneannemde. Babasız büyümüş, 14 yaşında iş hayatına atılmış -kimliğe 4 yaş büyük, 18 diye yazdırmışlar- cevval ve zehir gibi bir kadın. Genç yaşında dul kalmış. Sert mizaçlı biri.

Bana karşı hep çok iyidir, eğitimim, harçlığım, ihtiyaçlarım, dertlerim -erkek meseleleri hariç-. Ailemden daha iyi olabilir bu konularda.

Ancak teyzemle, özellikle annemle ilgili konuşurken çok yargılayıcı ve kırıcı oluyor. Arkalarından çok konuşur, bela bile okuduğu olur -benim yanımda yapıyor bunu- Benimle annemin dedikodusunu yapar. Ben ergenliğe girdiğimden beri onun yüzüne söyleyemediği her şeyi -hakaretler dahil- bana söyler. Bazen onlarla da yüz yüze kavga ettiği olur. Başta çok anlam veremedim, herhalde annem onu kızdıracak büyük bir şey yapmıştır dedim, annem de sürekli ona sinirlenir, sesini yükseltir. Ufakken ona kızardım çünkü anneannemi hep masum, tek başına çırpınan bir kadın olarak gördüm. Ama büyüdükçe, aklım ermeye başladıkça fark ettim ki annem haksız değil, anneannemi kızdırmak için illa bir günah işlemiş olması da gerekmiyor. Durup dururken de eleştiriyor, hakaret ve kırıcı sözler ediyor. Mesela annem alışverişe gider ve biraz geç gelir, arkasından hemen gurur kırıcı bir laf söyler. Küçükken bodyshaming de yapmış, annem güzel bir kadın olmasına rağmen kendini beğenmekte, değerli görmekte uzun zaman sorun yaşamış. 

Bir defasında anneme anneannemden dert yandım, bana "Tüm çocukluğum onun bu huylarıyla geçti, düşün insanda nasıl bir hasar bıraktığını" dedi. Onda çocuklarını beğenmeme, güzel ve başarılı olsalar da hafife alma huyu olduğunu söylüyor ki bunu ben de fark ettim.

Başka tuhaf huyları da var. Mesela bir plan yapılır, kesin gidilecek denir. O gün gelir, bir anda "gitmeyeceğim vazgeçtim" der. Bunu bir değil iki değil neredeyse her zaman yapar. Yapılması elzem işler için de durum aynı.

1 saatliğine mutludur, güler, güzel sohbetler ederiz, 1 saat sonra sebebini asla anlayamayadığımız bir sebepten surat asar, ne olduğunu sorunca da laf sokar. Bizim de günümüz mutsuz geçer, sana asla derdini söylemez süründürür. Temizliğe, düşünmeye, bizlerin hayatlarımızı nasıl yaşadığına dair takıntısı var, kafasında değişmeyen doğruları var, olaylara çok düz ve kesin yaklaşır, hayatlarımıza saygısızlık, sınırsızlık derecesinde karıştığı olur -bir odada ortalığı dağıtmadan sessizce spor yapmama bile kızıp arkamdan "salak şey" demişti bir defasında-.

Onu bir konuda ikna etmemiz gerektiğinde bunu tatlı tatlı, anlayışlı ve nazik bir şekilde değil bağırışa çağırışa yapmak zorunda kalırız çünkü, bunu söylediğim için üzgünüm, nezaketten kibarlıktan pek anlamıyor, bunlara değer verdiğini de sanmıyorum şahsen.

Ağzında bakla da ıslanmaz. Bir sırrını verirsin, kimseye söylemem der ama söyler. Özelini anlatırsın onu kafasında çarpıtır, başka bir şeye dönüştürür ve ileride basit bir konuda tartışırken seni onunla vurur, yargılar (yaşandı). İnsanlarla ilişkilerini kolayca bozar, yalnız kalır çünkü dili çok sivri ve bir tek kendisi farkında değil bunun. İnsanları, annemi, beni ve teyzemi ne kadar kırdığını fark etmiyor, anlamıyor ya da anlıyor, bilerek yapıyor. Asla anlayamadık bunu.

Bunları abartmıyorum Cıvıtık, hatta bu olayları direkt yazmak bile canımı sıkıyor, 17-18 yaşımdan beri fark etmeye başladığım, bizzat benim ve annemin yaşadığı, şahit olduğumuz şeyler. Tatilin birinde birkaç gün tek kaldım onunla ve daha 3. günde annemin yanına dönmek istedim stresten. Anneannemi çok seviyorum, beni o büyüttü, annemden çok emeği var üzerimde ama bazen aşşşşırı zor bir insan oluyor ve bu zorluğu ne zaman çıkaracağı da belli değil. Bu olduğunda da kaçmak istiyorsun sadece, karşısındakini çileden çıkarıyor. Yine de annem yalnız kalmasın diye her tatilde uğrar, yanında kalır, konuşur, tüm istediklerini alır, paradan kısmaz. Tabii yaranamaz, laf yer.

Ben yaşlılıktantır diyorum ama annem onun gençken de böyle davrandığını, hatta o zamanlar başa çıkılması daha zor biri olduğunu, huyundan vazgeçmediğini söylüyor. Hatta dediğine göre en iyi davrandığı ve en sevdiği insan benmişim.

Teyzem resim yeteneği olsun huy olsun biraz bana benzer; hassastır, anlaşması zordur, inadım inattır, kin tutar. Anneannem ona da az çektirmemiş, denilene göre teyzemi şimdiye kaybetmiş olabilirmişim. Teyzem 1 yıl boyunca onun ziyaretine gelmedi, annemin aksine belirgin bir mesafe koydu annesiyle arasına.

Cıvıtık, terapiye götürün desen ben giderim, annem gider ama o hayatta gitmez, elini kolunu bağlayıp götürsek kaçar, bizi de evlatıktan torunluktan reddeder :D Hepimiz onu mecbur o şekilde kabul ettik, değişmiyor, değişmedi, biz de değiştiremedik, kimse değiştiremedi, zaten başta değişmiş, iyiymiş gibi davranıp sonra yine kötülüyor. Öyle işte. Sen ne düşünüyorsun Cıvıtık? Anneannemdeki sorun sence ne olabilir?

merhabalar! sayfanızı bir süredir takip ediyorum, şimdiye kadar aile ve romantik ilişkilerimde rehberlik sağlayacak bir çok bilgi edindim, hepsi için teşekkür ederim.

ben nispeten kalburüstü bir üniversitede son sınıf öğrencisiyim ve aynı zamanda bir uluslararası ticaret şirketinde çalışıyorum. okul ve iş hayatım, sosyal ilişkilerim beni bundan bir sene öncesine kadar tatmin ediyordu. derslerimde başarılı ve iş yerinde de verimli bir çalışandım. ilişkiler konusunda, bir kaç fling dışında ciddi ilişkimin olduğu biri oldu, fakat 7-8 ay sonrasında ayrılık kararı aldık. en uzun ilişkim bu. bir ilişki yapma zorunluluğu içerisinde kendimi hissetmedim hiç.

bir beş sene öncesine kadar özgüven problemlerim vardı, fakat serpilme, spora başlama, cilt bakımı, doğru saç kesimi ve bakım ile beraber daha çok ilgi çekmeye ve beğenilmeye başladığımı hisssediyorum. bu durum da kurduğum ilişkilere ve özgüvenime olumlu anlamda yansıdı. buraya kadar her şey güzel.

buzdağının altında başka şeyler var ama. annemi çok küçük yaşta kaybettim ve babam da bunun sonunda büyük bir depresyona girdi. bana evladı olarak maddi ve manevi desteğini gösteremedi. bir akrabamın yanında büyüdüm. o bütün ihtiyaçlarımı giderdi, hala aynı evde iki kişi yaşıyoruz, maddi olarak orta-alt bir gelirimiz var. fakat manevi olarak beni sevdiğini bilsem de sevgisini göstermez, yanağımdan öpmüşlüğü, sevdiğini söylediği yoktur mesela. aile olarak gördüğüm tek kişi de o, başkasıyla ne görüşüyorum ne de haberim var.

bu aralar evde bir huzursuzluk hakim. gece uyku uyumakta zorlanıyorum, ev işleri ve köpek bakımı gibi şeyler iş yükümü fazlasıyla arttırdı ve günümün çoğu bu rutin işlerle geçiyor- bunların beni kendimden uzaklaştırdığını ve yabancılaştırdığını hissediyorum. bu kişiyle gerçek bir duygusal paylaşım yapamıyorum, sonuçta ebeveynim ve sıkıntılarımı anlatmakta zorlanıyorum. en ufak bir uyarıcı bile sinirlerimi bozmaya başladı -köpeğin evde gezindiği zaman çıkardığı ses ya da çamaşır makinesinin programı bittiğinde ötüşü gibi.

işyerimde uzun mesailerde çalışıyoruz. küçük bir ekip -startup diyelim- ve başka ülkelerden insanlardan oluştuğundan organik bir bağımız ya da gerçek hayatta bir temasımız yok. bu kendimi oldukça yalnız hissettiriyor, ofiste tek başına kalmak rahatsız edici olmaya başladı. maaşı da çok tatmin edici değil ama şu aşamada yeterli geliyor.

okulda ise, irreguler öğrenci olduğumdan, farklı sınıflardan dersler alıyorum. programım oldukça karmaşık ve yoğun. bir sene okulum uzadı. bu bir sorun olmakla beraber, sürekli aynı kişilerle derse girmediğimden bir düzeni yok, bu da sosyalleşme konusunda sürekli olmamı engelliyor. insanları sima olarak tanıyorum, onlar da beni tanıyor, ama ayaküstü bir sohbetten ibaret olduğu için okulda da kendimi yalnız hissetmeye başladım. bir kahve ya da yemek molasına yalnız çıkıyorum mesela. bu da mental sağlığım ve ders takibimde ciddi sıkıntılar yaratmaya başladı. ortalamam zirvelerden yere çakıldı. bazı sınavlarıma girmedim bile. akranlarımla geçirdiğim zaman sıfırlandı neredeyse.

bilmiyorum ama bu yaşıma kadar inşa etmeye çalıştığım hayatım elimden kayıp gidiyor gibi hissediyorum. önümde koca bir yapılması gereken listesi var, bekliyor ama kalkıp yapacak gücüm var mı emin değilim. egzersiz en çok sevdiğim şeylerden biri idi, onu yaparken bile zihnimdeki düşünceleri durduramıyorum. yeme bozukluğuyla olan mücadelemde çok iyi yol kat etmiştim, fakat son zamanlarda mide fesatı geçirecek kadar yemeye başladım, kilo aldığım gibi sevdiğim şeylerden de uzaklaşıyorum.

zamanı durdurup her şeye mola vermek istiyorum, ama okulun da işin de en yoğun olduğu zaman, nefes alacak vakit yok ve beynim bana yardımcı olacağına tamamen felç geçirmiş durumda.  bu gidişata nasıl dur diyeceğim?

öncelikle şu videoyu buraya bırakıp öyle başlamak istiyorum, burdan sormanın daha uygun olacağını düşündüm.

ben hayatımın çok büyük bir bölümünü yalnız ya da kolluk kuvetlerinden emekli biri ile geçirdiğim için genellikle ketum biriyim. samimi ortmlarda espirili neşeli olsam da sevgi gösterme, sevgi dili falan pek hakim olduğum şeyler değil. sarılı öper koklarsın, canım aşkım sevgilim dersin, eline sağlık vb. derim de bu tarz mesaj ve genel duygu ifade etme konusunda ayarı bilen biri değilim. dengeli olan nedir ne kadarı fazla/eksik. geçen gün ki karakter tipi muhbbetinde de bunu görünce bu konuya ağırlık versim geldi. birkaç ay önce kulak misafiri oldum, dedem ölmeden önce "gözüm arkada kalmaz bu çocuk evi geçindirir" demiş. kimseye aferini olmayan bir admın hakkımda bunu söylemesi, benim de zaten kendi ailemi kurmayı niyetli olmam bu konudaki yanlışlarımı görüp düzeltmek için bana mativasyon oldu, boş zamanlarımda eksiklerimi tamamlamaya çalışıyorum.

hayırlı günler.

ailemin (yaşadığım evdekiler) sağlık sorunları var ve bu uzun süredir olsa da son 6 ayda iyice artmaya başladı. hasta olmaları uzun bir süreç olduğu için ve daha önce de ölenler olduğu için bu durumlara alışık ve hazırlıklıyım ama gözğmğn önünde elden düşmelerine, mental güçlerini kaybetmelerine üstüne bide shittest yapar gibi arada bana sarmalarına olan sabrım çok azaldı, onlara yansıtmıyorum ama beni de tüketmeye başladı, üniversite ortamı bir uzaklaşma ortamı olsa bile her an telefonun kötü bir haber için çalma ihtimali ve yaşlıda oldukları için çocuklaşıp söz dinlememeleri beni son 1 aydır aşırı geriyor, tedavileri de mümkün olmaması sadece beklemeyi gerektiriyor. yaptığım şeylere devam etmem gerektiğinin farkındayım ama bir abla tavsiyesine ihtiyacım olduğunu hissettim. 

Merhaba, öncelikle bu yorumu yazdığım gün buldum sitenizi ve oldukça hoşuma gitti yazılarınız. 
Aklımda son 1 yıldır takılı kalan bir meseleyi sormak istiyorum.
İlk olarak ailemden çok memnunum, bunu belirterek başlıyım. Burada bir problem yok.
Problem şurada var: Ebeveynlerim öğretmendi ve bana küçük yaşlardan beri eğitime odaklanmamı, karı-kız işlerinin eğitim hayatıma zarar vereceğini söylüyorlardı. Tabii ki ben de onları dinleyip eğitimime odaklanmıştım.
Taaa ki üniversiteden mezun olup tek başıma yaşamaya başlayıncaya kadar.
25 yaşındayım şu ana kadar hiç ciddi ilişki deneyimlemedim. Burada beni suçlayabilirsiniz kendini geliştir, para kazan, tipini düzelt vs. Ama zaten bu konularda oldukça iyi durumdayım.
Asıl sıkıntılı kısım da burada başlıyor. Son 1 yıldır ciddi bir ilişki kurmak istiyorum ve flörtleşmeler, tanışmalar olsun gerekli sosyal aktiviteyi yapıyorum. Lakin bir türlü karşımdaki kişiye bağlanamıyorum. Ben bağlanmadığım için karşımdaki de bana bağlanmasın diye geri çekiyorum kendimi. Haliyle bir şeyler oluşmuyor sonra. 
Neden bağlanamadığımı sorguladığımda, inanılmaz seçici olduğumu, en ufak beğenmediğim noktada soğuduğumu fark ettim. Örneğin, konuştuğum bir kızda uzun tırnak varsa, ne kadar bakımlı olursa olsun bir ciddi ilişki kurmama isteği geliyor. Bunun gibi size çok absürt gelebilecek başka takıntılarım da var. Ama böyleyim. 

Benim sorum şu: Birilerine bağlanamıyorsam, en ufak beğenmediğim durumda eliyorsam napabilirim? Siz bu durumu nasıl analiz edersiniz, ne önerirsiniz merak ediyorum doğrusu. Hoşçakalın.

merhabalar civitik, umarım huzurlu bir gün geçiriyorsunuzdur. Ben maalesef 10 gündür geçiremiyorum. Ailevi problemlerim var.(20 yıllık hayatımda bana bunu da dedirttiler ya yorum yapamıyorum) Evimizi aylar önce muteahite vermiştik. Babam aylar boyu bizi yeni bi eve sokmadı. Annemin psikolojisi bozulmuştu resmen o dönem yaklaşık 10 aylık süre. 10 gün önce tak etti canına. Dayımın da yardımıyla bir ev tuttuk. Tam bizim tuttuğumuz zaman babam madem bu kadar para veriyoruz yola daha yakın bir yere gidelim dedi. Şahsi arabamız yok. ama babam bunu demeden önce sözleşme yapılmış para ödenmiş. Babam da gitti daha yakın bir yerde ev tuttu yıllık olarak. Parasını bile verdi. Hırs icin yaptığını düşünüyorum ama bizim iyiligimiz için yaptığını söylüyor. E peki neredeydin 10 ay? Bizim ruhsal cokuntumuze sağır olmuş durumda. Erkek kardeşim tamamen Annemin yanında olduğunu hissettirdi ama ben babam ne kadar haksız da olsa ona da çok üzülüyorum. 10 gündür bizi ikna etmeye uğraşıyor ama aylardır bize bu konuda çözüm sunmamisti. Babam annemi hiçbir türlü ikna edemiyor diğer eve geçmek icin. Babam da benden bir şeyler bekliyor ama ben yapamıyorum. Annem oraya gitmek istemiyor. Babama diyorum bak bir ev yüzünden yuva yıkılacak diye. O zaman yanima gelin diyor. Bizim tuttuğumuz yerde kalmak istemiyor. 10 gündür çıkmazdayız. Ne zaman düze çıkarız çıkar miyiz bilmiyorum. Önüm kararmış gibi hissediyorum. Ve son zamanlarda fark ettim ki eski erkek arkadaşım babamın aynisi. Bunun farkındalığı da vurdu beni resmen. İnat desen bencillik desen ikisinde de var.