Görev Adamlığı İyidir

Covidvari bir grip salgını var, hiçbir iş yapamaz halde insanı günlerce yataktan kaldırmıyor. Aman dikkat... Ölüler Festivaline gidemeyeceğim için içim kan ağlıyor.

Bana iki yıl önce normal bir işin ve bitemeyen aşırı toksik bir ilişkin olacak deselerdi gülerdim. Gerçi yakında bitecek o ayrı, hissediyorum. Bittiğinde de şampanya açacağım.

Bayılarak çalıştığım söylenemez, daha çok para hırsının getirdiği bir enerji var. İş yerinde benim için duygu yok, kadınsal gelgitleri yansıtmak yok, aşırı samimiyet yok. Yüzeysel bir kibarlık, soğukluk ve ara sıra kuru espriler var. Kibarlığımdan umutlanma hatasına düşenler de zamanla kendine çeki düzen veriyor. Bir erkek, kadın çalışanların arasında en mesafelinin ben olduğumu söyledi. Çekinmeleri iyi bir şey. Şansıma düzgün bir arkadaş ortamım da oldu.

"Hiç ummadığın anda aşık olabilirsin" dediğim, bipolar tanılı bir oğlanın şerrinden sonra aşka tövbe etmiş, yıllardır kimseyi istemeyen kankamın birkaç hafta içinde babası yaşında bir adama tutulduğu haberini alınca işi bırakıp falcı bacı olmayı düşünmedim değil. Bu işlerde iyi para var. Tabii bazen birbirinden cins, gidik ve laftan anlamayan insanlarla muhatap olmak zorunda kalacağım için falcılık işine de girmeyip uslu bir köle olmayı seçtim şimdilik. Yetişkinle uğraşmak çocukla uğraşmaktan zor.

Yeni doktor aile öykümü, yaşadıklarımı anlatınca pek de iyi haberler vermedi. Söylediğine göre düzelmem uzun sürecekmiş. “Yine de bazı alanlarda istikrar göstermişsiniz” dedi. Doktorların otizm veya dehb olan kadınlara ve kompleks post travmatik stres bozukluğu olan insanlara yanlışlıkla borderline tanısı koyabildiklerini okuduktan sonra tek doktorla yetinmeyip başka doktora da gideceğim.

Herkesin basit bir şekilde ulaşabildiği, yapabildiği şeylere ben binbir zorlukla ulaşabiliyorum veya hiç ulaşamıyorum. En basitinden normal olaysız bir ilişki. Ailemle normal olaysız bir gün. Sıradan bir ailede doğup, sıradan bir hayat yaşayıp, sıradan bir evlilik yapıp yaşlanıp geberip gitmek ve bunda hiçbir sorun görmemek isterdim. Ama sorun oluyor işte.

Ben onu bir gecede üç kez açıkça terk edebilirken o bir kez bile “seni istemiyorum” diyemiyor. Bunu dese belki de ne kadar rahatlayacağım biliyor musun? “Niyetini açıkça söyle” veya “artık bitirelim de ne halt edersen et” diyerek işi yokuşa sürüyorum, sürme gereği duyuyorum tavırlarından, lafı başka yere çekiyor.

Duygusal tatmin yerlerde. Gerçi piyasaki çoğu erkek kadınlara içsel bir tatmin sağlayamıyor, sağlasa da altından pis bir şey çıkıyor zaten. Sevmeyi, sevilmeyi, bağlanmayı boş verdim o yüzden. Bomboş hissettirse bile. Kendimi sevmeye çalışmak daha güvende hissettiriyor.

Annem ondan hiç hoşlanmıyor. "itici, lakayt, ceset gibi bir adam" diyor. Suratım asılsa ondan biliyor. Dexter'a ise "bu çocuk tehlikeli" dese de sonradan onun bana Seyyardan daha iyi davrandığını fark edince düşüncesi değişti. Yine de önemli değil, kiminle olacağıma onun düşüncelerine göre karar vermiyorum.

Bu da böyle bir yazıydı <3

Merhabalar. Sizi yeni tanıdım ve bazı yazılarınızı okudum ve çok sevdiğimi söylemek istiyorum. Yazı basliklarina baktım ama sormak istediğim soruyla alakalı baslik göremediğim için buraya yazıyorum. Baba çocuk arasında nasıl bir bağ var onu tam kavrayamiyorum. Dürtülere göre erkeklerin önceliği seks kadınlarinki ise çocuk için yatırım almaksa erkeklerin kendi dürtüleri ile çocuk arasında nasıl bir bağ oluşuyor. Yani kadınlar daha çocuk yapmadan bu yatırıma önem verirken erkekler kendileri nasıl bir efor harcıyor dölleme haricinde? Yani ne bileyim kadınlar seks karşılığında yatırım alarak o erkeği çocuklara yatırım yapmaya zorlamasa idi babalık denen şey nice olurdu? 

 özellikle bu yazının altına yazma sebebim bunu yapacak fırsatım olmamasının getirileri ama bir yandan da acaba ben mi tek yola kendimi koşulladım diye düşünüyorum ama aklıma bir çıkış gelmiyor. bilmem etkisini bilir misin ama temiz bir dayak yeyip sonra sağlam bir fırça kayılmasına ihtiyacım varmış gibi hissediyorum. mental olarak bir belirsizliğin içindeymiş, etrafımı göremiyormuş gibi hissediyorum. 

 birçok takip ettiğim hobimi, sırf haberlerini okumak dahil, bıraktım. bunu canım istemiyor, ona doyduğum için mi yaptım yoksa okul var diye psikolojik olarak mı canım istemiyor bilmiyorum. diyet devam etse de spordan verim alabilmem için, gözle görülür ölçüde en azından nerede ise mayıs haziran gelmeli. okul ders evin işleri falan derken part time iş de bakamıyorum ve ya sosyalleşme olayı da olmuyor. ayak üstü yarım saat muhabbet çevirdiğim ordan burdan tanıdıklarım var sadece. sınıf ya da bölüm içler acısı benim için orası bir alternatif bile olabilecek durumda değil.

 pratikte bu kadar karşılıksız iş yapmak çok daraltmaya başladı. belki benim şımarıklığımdır diye kendimi zorlayıp zarar verdiğim durumlarda yaşayınca bir abla gözüyle bakmanı istedim. günlük olarak kimseye birşey yansıtmıyorum, işler gayet yolunda ama ben, ben değilmişim gibi. yaptığım herşeyi zamanı ileri sarıp beni kısıtlayan şeylerden kurtulmamın tek yolu buymuş gibi bakıyorum. o kadar şey yaptığım söylense de kendimi çok pasif hissediyorum. yaşıtlarım hatta benden 2-3 yaş büyüklerin benden daha beter durumda olup benim onlara kıyasla iyi durumda olmam içime bir su serpmiyor, zaman benim için boşa akıp gidiyor hissiyatından kurtulamıyorum. yapabileceğimi düşünüyor belki şuan yapamayacak olup ama bunu bilmemem de yük oluyormuş olabilir gibi geliyor. belki bildiklerimi başkasının söylemesi iyi gelir bilemiyorum.